Van een energieke kerel veranderde Wilco van Barneveld in een patiënt met een progressieve hartkwaal. Toch voelt hij zich gezegend. „Ik weet dat God juist in narigheid heel dichtbij kan zijn.”
Aan zijn schouder hangt een zwart tasje. Zonder dat zou Wilco van Barneveld (50) niet kunnen leven. Het bevat de accu’s voor zijn steunhart. Vanuit het tasje loopt een lijn via zijn buik naar zijn hart. Een kleine computer slaat alle informatie over het hart op. „We zijn onafscheidelijk, dag en nacht.”
Tot 2007 verliep zijn leven voorspoedig. Wel was er het litteken door het overlijden van zijn vijf jaar oudere broer André, op 27-jarige leeftijd. „Die had waarschijnlijk hetzelfde probleem als ik. In 1994 is hij totaal onverwacht in zijn slaap overleden, volgens de huisarts aan een ernstige slaapapneu. Als een arts dat met overtuiging beweert, neem je het aan. Vijf weken ervoor hadden zijn vrouw en hij hun eerste kindje gekregen. Ik was toen veel minder met het geloof bezig dan nu, maar ging wel anders naar het leven kijken. Het kan zomaar ineens stoppen.”
In het gezin werd zelden over het ingrijpende verlies gesproken. „Mijn ouders waren geen praters, dat hoorde bij hun generatie. Als iemand het sterven van André aanhaalde, werden ze heel emotioneel. Met de kennis van nu zeg ik: ze hadden professionele hulp moeten zoeken.”
Marktleven
Op de dag van het overlijden van André besloot Wilco, destijds elektromonteur, de plek van zijn broer bij een markthandel in groenten en fruit in te nemen. „Mijn ouders zagen het als een emotionele beslissing. Ik heb naar hen geluisterd, maar drie maanden later was er opnieuw een vacature. Toen heb ik wel gesolliciteerd. Vrij snel daarna kon ik de zaak overnemen. Het marktleven was mijn lust en mijn leven. Ik bruiste van energie.”
Eind 2007 begon hij met zijn gezondheid te tobben. „In een paar dagen tijd vloog mijn conditie achteruit. Maar ja, je werkt voor jezelf en hebt een pakhuis vol handel staan, dus wanneer moet je naar de huisarts? Tot mijn vrouw zei: „Nu gá je.” Ik kon amper meer de trap op komen.”
De dienstdoende huisarts constateerde niets bijzonders, maar vertrouwde het niet. „Op een vrijdag moest ik naar het ziekenhuis in Ede, voor een echo van mijn hart. Aansluitend kon ik bij de cardioloog terecht. Ik hoor het hem nóg zeggen: „Van uw echo word ik niet blij. U hebt een ontzettend slechte pompfunctie; er staat al een bed voor u klaar.” Ik was volgens hem een tikkende tijdbom. Dat was een heftig moment, waarvan ik er later meer heb beleefd.”
Lees het hele interview met Wilco van Barneveld in Terdege (nr. 14, 26 maart 2024).
beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen
Lees verder
Lees het hele artikel in Terdege. Nog geen abonnee?
