Handje contantje je salaris ontvangen, verkreukelde briefjes in je zak of met een dikke envelop uit de bank komen. Het online bankieren staat in Egypte nog in de kinderschoenen.
Werk je voor de overheid, dus bij een algemeen ziekenhuis, op een algemene school of bij een bank, dan krijg je je salaris op je bankrekening gestort. Werk je als aannemer, in een winkel of in een privé instelling, dan krijg je vaak je salaris uitgeteld in je hand. Winkels hebben vaak geen pinautomaat, tenzij je bij een H&M of Carrefour (een grote supermarktketen) bent.
In Nederland had ik bijna nooit contant geld. Wel een losse euro voor een winkelwagentje, maar niet het bedrag om een keuken of bankstel te betalen. Ik deed alles met mijn bankpas. Lekker handig ook, want ik kon via de app meteen zien hoeveel ik had uitgegeven en waaraan. Nu kijken we elkaar soms vragend aan als het geld op is en moeten we goed nadenken waar we het eigenlijk aan uitgegeven hebben.
Ik ben al een paar keer begonnen met het bijhouden van een kasboek, maar daar is geen beginnen aan. Als je je auto vol getankt hebt, laat je je wisselgeld achter voor de pompbediende. Heeft een jongen je geholpen om je groenten en fruit in de auto te zetten, of is er een schoonmaker op de straat, dan druk je deze wat geld in de hand. Wel zo dat niemand het ziet, maar iedereen weet dat je het doet, omdat iedereen het doet. ‘Tip’ je zo iemand niet, dan ben je asociaal.
Facturen maken ze hier niet, je spreekt met elkaar af hoeveel je ergens voor betaalt en wanneer, en daar houd je je aan. Wordt dit overtreden, dan komt er een tussenpersoon aan te pas die je helpt om alles in goede banen te leiden. Er is altijd een mogelijkheid om het via een advocaat te doen, maar dit is zo’n papieren rompslomp (met uiteraard een prijskaartje), dat het gewoon mondeling wordt afgesproken.
Toen ik twee maanden in Egypte woonde, wilde ik dapper zijn en ging ik in mijn eentje naar de kapper. Ik begreep van de kapster dat het me 50 pond zou kosten. Ha, mooi, dacht ik, dat heb ik in m’n zak. Na wat gewirwar met woorden pakte de dame een aantal andere biljetten uit mijn hand en duwde ze me de deur uit. Wat bleek? Ik had haar geen 50 pond, maar 50 piaster aangeboden: de helft van 1 pond is. En daar ging ze uiteraard niet mee akkoord.
