.jpg?width=575&height=322&crop=0%2C0%2C780%2C585&mode=crop&format=jpeg&dpr=1.0&signature=ab973ce4a3b71720d5f3d3877e3cd3fe34247a77)
Het leek een geweldig idee, maar het verliep iets anders dan gedacht. De zon scheen en de temperatuur was opgelopen tot lenteachtige waarden. Het voorjaar hing voelbaar in de lucht.
Na pittige maanden, vol zorgen om de gezondheid van Daniël, ging het gelukkig weer goed met hem . Hoog tijd voor een heerlijke wandeling op Kwintelooijen, het prachtige natuurgebied tussen Veenendaal en Rhenen. Wat waren we hard aan ontspanning toe.
”Daantje, mag mama een handje?” vraag ik hoopvol als ik Daniël uit de auto til.
”Nee! Niet handje!”
Duidelijke taal. Dit mannetje lijkt in een soort verlate ”twee-is-nee-fase” te zijn gekomen. Met zijn drie jaar en zeven maanden, flink wat later dan verwacht, slaat hij deze helaas toch niet over. Hij wil geen hand meer en weigert nog langer in zijn buggy te gaan zitten. Geef hem eens ongelijk. Hij wil rennen! Helemaal vrij en zonder te stoppen. Jammer genoeg voor ons, is hij watervlug. Zodra ik hem op de grond zet, zet hij het op een rennen. Ik ga als een speer achter hem aan. Al roepend en schreeuwend dat hij terug moet komen, maar hij vertraagt zijn snelheid niet. Steeds groter wordt de afstand tussen ons. Ik ren hijgend achter hem aan, mezelf voornemend gauw iets aan mijn conditie te gaan doen. In de verte zie ik een grote modderige plas. Het heeft de hele nacht hard geregend, dus overal zijn grote plassen ontstaan. Tot mijn ontzetting zie ik Daniël van koers veranderen. Ik weet meteen wat zijn doel is; een heerlijke duik in zo’n modderpoel.
Met zijn armen fladderend en hard lachend, rent hij op de grote modderpoel af. Ik spoor mezelf aan om nóg harder te rennen. Net voordat hij met een grote grijns de kniehoge blubber in wil rennen, krijg ik hem te pakken. Pfff net op tijd! Hij gilt het uit! Zijn hele plan ligt in duigen.
De toon is gezet. Hij is boos, omdat dat hij niet in de plassen mag rollen en stampen. Als ik hem weer op de grond zet, laat hij zichzelf kwaad vallen, midden in de modder. Nee, gelukkig geen diepe plas, maar genoeg modder om lekker vies en nat te worden. Met een gillend en worstelend mannetje loop ik zover mogelijk bij de plassen vandaan en zoek een pad dat wat droger is. Als de kust weer veilig is en hij weer zelf mag lopen, gaat hij er opnieuw als een speer vandoor.
Heel in de verte zie ik mijn man en dochtertje lopen. Gezellig! Echt ontspannen dit… Er is geen tijd om te zwaaien, ik moet gauw weer achter hem aan.
Hijgend en puffend laat ik me na de wandeling, die veranderde in een hardloop- en worstelwedstrijd, op de autostoel vallen. Ik neem me voor om toch maar eens achter die aanvraag voor een speciale buggy aan te gaan. Of in ieder geval de volgende keer een regenpak met lieslaarzen bij hem aan te trekken…
Rita
.jpg){kind=link}