We staan met onze rug tegen de muur. Er is niets meer, wat we nog kunnen doen. De beademing staat maximaal, zuurstof op 100%, zijn bloeddruk en hartslag worden ondersteund en toch zien we dat het alleen maar slechter gaat met dit kleine jongetje.
Na een zwangerschap van 24 weken werd hij onverwacht geboren en inmiddels is hij 4 weken oud.
De afgelopen weken heb ik hem en zijn ouders leren kennen; een sterk jongetje met nog jonge ouders. Dit jongetje is hun eerste kind. Ze vertelden over de opleidingen die ze volgden en het huisje dat ze zochten. Ook kwam ter sprake dat ze oorspronkelijk Rooms Katholiek zijn opgevoed, maar niet meer praktiseren.
Wat heeft dit kleine mannetje al veel tegenslagen gehad. Iedere keer dachten we dat hij het niet zou redden, maar knapte hij toch weer op. We waren onder de indruk van zijn veerkracht.
Nu staan we echter opnieuw naast zijn bed en beseffen we, dat we hem niet meer kunnen helpen. Alles wat we kunnen, hebben we gedaan. We staan machteloos.
De monitor alarmeert en we zien de hartslag van het jongetje langzaam vertragen. Ouders zien met grote ogen de rode alarmen en weten dat we nu niets meer kunnen doen voor hem. Omdat onvermijdelijk is dat het jongetje gaat sterven, geven wij hem zo snel mogelijk bij zijn moeder in de armen. De alarmen worden uitgezet en dan is het drukkend stil op zaal. Zelfs de andere baby’s, die er liggen zijn stil. Alleen het gesnik van de verdrietige ouders klinkt over de zaal.
Ineens besef ik mij, dat er bijna geen tijd meer is, maar dat deze ouders mogelijk een nooddoop willen voor hun kind. Moeder antwoord bevestigend, dat ze graag wil dat haar zoon gedoopt wordt.
Een nooddoop verrichten, kan en wil ik niet zelf doen. Daarom bel ik onze geestelijk verzorger. Ik vraag of ze met zeer grote spoed een nooddoop wil komen doen en dat we mogelijk nog maar enkele minuten tijd hebben. Ze kan gelukkig direct komen.
In allerijl wordt de doopkoffer gepakt en een tafeltje gereed gemaakt. De zilveren schaal gevuld met water en een doopkaars in de kandelaar gezet. Omdat we geen kaarsen mogen branden, wordt een waxinelichtje op batterijen aangezet.
De spanning stijgt, als we zien dat de hartslag van het kindje snel daalt. De zuurstofwaarden wordt erg laag. De situatie is onomkeerbaar.
Gelukkig is de dominee snel. Ze checkt het gedekte tafeltje, legt er een Bijbel op en wisselt het kraanwater voor gewijd water uit Lourdes. Dan voegt ze zich bij het kindje, zijn ouders en grootmoeders. Ze gaat over tot de doop.
Dit jongetje werd gedoopt in de naam van de Vader, Zoon en Heilige Geest. Het teken en zegel van Gods genadeverbond op het voorhoofd van dit kind…
Het jongetje is overleden, terwijl het doopwater op zijn voorhoofd gesprenkeld werd. Zijn ouders moeten verder zonder hem, maar putten troost uit het feit dat hij nog gedoopt is.
