Getob ten einde - Terdege

Getob ten einde

Daniell (1)

Op mijn tenen sluip ik de kamer van Daniël uit. Uiterst zachtjes doe ik de deur achter me dicht. Ik houd mijn adem in. Zou het dan echt voorbij zijn? Ik voel me zo blij! Ik merk dat ik een grote grijns op mijn gezicht heb. Kwart voor zeven! De hele avond ligt nog voor me.

Voor het eerst in vier jaar ben ik binnen tien minuten klaar met Daniël op bed leggen. Deze keer geen twee uur durend geworstel over mij heen, geen geschop in mijn buik of in mijn gezicht, geen getrek aan mijn haren of een luierbibs op mijn hoofd. Ik heb gewoon een vrije avond! Wat een heerlijk gevoel.

Misschien kunnen jullie het je nog herinneren, maar ik heb al vaker over het slechte slapen van Daniël geschreven. Ik schreef dat Daniël vaak wakker werd, omdat hij ’s nachts alle prikkels van overdag moest verwerken. Dat hij zo ontzettend onrustig en licht slaapt en dat hij jarenlang heeft gespookt. Dat probleem werd gelukkig een stuk minder toen wij een nieuwe kinderarts kregen die met ons meedacht. Eindelijk een kinderarts die begreep hoe vermoeiend het voor ouders is om jarenlang te moeten tobben met de slaapproblemen van je kind. Die begreep dat het voor Daniël erg zwaar was om zo slecht te slapen. Hij kwam met passende medicatie en vanaf dat moment ging het ’s nachts steeds beter. Eindelijk geen gespook meer, maar een rustig slapend mannetje. Er was echter nog één probleempje. Het in slaap vallen bleef heel lastig voor hem. Vooral sinds hij naar zijn nieuwe school ging en zo overprikkeld was aan het einde van de dag, duurde het eindeloos voordat hij zich voldoende kon ontspannen om in slaap te vallen.

Als hij om negen uur sliep, mochten wij al blij zijn. Hierdoor waren zijn nachten erg kort, want om halfacht moest hij weer keurig aangekleed en met een vol buikje in de schoolbus zitten. Ik merkte dat hij elke dag een beetje vermoeider werd. Dingen die wij hem hadden aangeleerd vergat hij, hij kon niet veel meer hebben als hij uit school kwam en hij moest sneller huilen dan wij van hem gewend waren.

In een gesprek met de kinderarts vroeg ik of er mogelijkheden waren die zouden kunnen bijdragen aan een betere nachtrust voor Daniël. Volgens de arts waren die er zeker. Wat was ik blij met zijn bevestigende antwoord en advies. Zou er dan toch een oplossing bestaan? Zou Daniël echt twee uur meer per nacht kunnen slapen? En zouden wij onze avonden eindelijk terugkrijgen? Ik durfde het bijna niet te geloven. Diezelfde avond vermaalde ik een extra pilletje door zijn pap. Binnen tien minuten zag ik zijn ogen zwaar worden. Snel bracht ik hem naar bed en nog tijdens het zingen lag hij heerlijk te slapen.

We zijn inmiddels vier weken verder en elke avond tijdens het zingen, valt Daniël in slaap. Vier lange jaren, vol met getob rondom het in slaap vallen én het doorslapen van Daniël, zijn eindelijk ten einde. GE-WEL-DIG!

Rita

Auteur

Rita Maris

Volg ons lifestyle platform op instagram.