Eerst verschuilt hij zich achter zijn moeder. Dan wordt hij toch nieuwsgierig en kijkt met wie zijn moeder aan het praten is. Een guitig gezichtje met grote blauwe ogen, blonde haartjes. Bijna 4 jaar en binnenkort mag hij naar school. Een belangrijke mijlpaal, die gemengde gevoelens meebrengt voor zijn ouders.
Kort voor deze ontmoeting kreeg ik een mailtje met de vraag of ik op deze dag aanwezig was, zodat hij ons kon trakteren. Uiteraard plan ik een moment vrij om hem en zijn moeder te ontmoeten.
Ik herken het jongetje niet meer, maar zijn moeder wel. Na een korte knuffel vertelt ze dat ze met lood in haar schoenen is gekomen. Ze wilde het graag, maar zo veel herinneringen aan de ic-periode kwamen boven. Alle angsten en onzekerheden beleefde ze weer.
Nu is haar kind bijna zover dat hij naar school mag. De grote wereld in. Ze vraagt zich af of hij zijn draai zal kunnen vinden. Na het ontslag van de ic zijn de afgelopen vier jaren niet zonder zorgen geweest.
Zo heeft hij lang geweigerd om te eten. Dat kwam door alle negatieve ervaringen van behandelingen in zijn mondgebied en gezicht. Maar ook doordat hij, toen zijn drinkreflexen benut moesten gaan worden, nog te benauwd was om zelf te drinken. De reflexen doofden uit, terwijl hij nog moest leren om alle flessen leeg te drinken. Van vast voedsel ging hij steevast kokhalzen en spugen. Therapeuten en instanties werden bezocht om het jongetje te leren eten. En nu kan hij net genoeg eten om zonder sonde te kunnen, maar zijn gewicht zit op de onderste lijn in de groeicurve.
Eten werd in het gezin een beladen moment. Niet ontspannen tafelen, maar iedere dag weer drie keer 45 minuten zitten om de minimale hoeveelheid voeding bij hem binnen te krijgen.
Dit heeft zijn ouders veel stress opgeleverd.
Ondertussen is het schuchtere jongetje zo nieuwsgierig geworden dat hij bij ons komt staan. Ik krijg zelfs een handje van hem. Een tenger jongetje met een tenger handje. Ik aai over zijn handrug en zie de vele littekentjes door infusen. Ook zie ik dat hij twee ongelijke neusgaten heeft; gevolgen van de beademingsbuizen en voedingssondes. Zijn hoofdje is smal, omdat in zijn premature leven de zwaartekracht veel invloed had en hij alleen maar op zijn linker- of rechterwang kon liggen. Het zijn kleine tekenen die een ander niet zou zien, maar ik herken ze direct als de kenmerken van een jonge prematuur.
Ondertussen komt er uit de tas een trommel met cakejes, die versierd zijn als paddenstoel. We gaan er een paar op de unit brengen waar hij gelegen heeft. Warm worden ze ontvangen door de verpleegkundigen.
Bij binnenkomst schiet moeder vol. De sfeer, geluiden, geuren en herinneringen overvallen haar. Beklemming en angst. Later vertelt ze dat haar angst voor herhaling haar belemmert te hopen op een broertje of zusje voor haar zoon. Een nieuwe zwangerschap durft ze (nog) niet aan.
Na een tijdje nemen we weer afscheid en zwaai ik hen opnieuw uit. Het jongetje huppelt voor zijn moeder uit, een beetje onder de indruk van alle aandacht die hij kreeg.
Tot ziens, jongeman! Succes op school!
Een jaar later krijg ik opnieuw een mail, met veel foto’s erbij. Hij heeft het naar de zin op school. De grootste verrassing is dat moeder nu twintig weken zwanger is. Ze is heel bang en hoopt intens dat ze verder mag komen dan haar vorige zwangerschap…
Ik hoop eigenlijk ze voorlopig niet te zien, maar over een paar maanden weer een mailtje te krijgen met een heleboel foto’s met lachende gezichten.
