Kraamtijd - Terdege

Kraamtijd

Couveuse2

Met een glimlach leunt ze achterover in de kussens. Heerlijk in een fris, schoon bed. Haar kind ligt naast haar in de wieg; gevoed, verschoond, uitgebreid geknuffeld en tevreden voldaan. De kraamverzorgster hoort ze beneden stofzuigen. De wasmachine draait. Zo fijn dat het huishouden doordraait en ze haar rust kan nemen!

Haar gedachten gaan terug naar die dag, die het leven van haarzelf en haar man voorgoed veranderde: de geboorte van hun kind. 9 maanden ernaar uitgekeken en nu is het er! De bevalling was heftig, intens, maar zo de moeite waard! Wat ze zeggen, is waar! Zodra je je kind in de armen hebt, ben je de moeite grotendeels vergeten! Ze voelt de onvoorwaardelijke liefde voor haar kind in haar. Deze liefde gaat nooit meer over!

De kraamverzorgster brengt een grote kop thee en schaaltje met vers fruit, terwijl zijzelf en de kersverse vader een kop verse koffie drinken.

De slaapkamer ziet er feestelijk uit, met cadeaus in de vensterbank uitgestald en aan de kast allemaal schattige kleertjes hangend.

De voordeurbel gaat; de kraamvisite arriveert. Er wordt opgewekt gepraat en beschuiten met muisjes worden gesmeerd. Een nieuw setje kleren komt bij de ander te hangen…. De kraamtijd; genieten!

Een aanhoudend geluid doet de droom uit elkaar spatten. Ze schrikt ze wakker. De wekker gaat! De tegenstelling van de werkelijkheid valt als een zware deken over haar heen. Haar buik is leeg; haar kind is niet bij haar. Ze mist het getrappel, wat haar ’s morgens altijd wakker maakte. Ze mist haar kind!

Eerst kijkt ze op haar telefoon: gelukkig geen gemiste oproepen. Het ziekenhuis heeft niet gebeld! Geen bericht is goed bericht, toch? Toch maar even zelf bellen, om te horen hoe haar kleine baby de nacht heeft doorstaan. Iedere keer dat ze belt, is ze eigenlijk bang om zorgwekkende berichten te horen…. Gelukkig; hun kind heeft de nacht stabiel doorstaan!

Geen tijd om verder te treuzelen; eerst kolven, dan douchen, aankleden en dan snel naar haar kind in het ziekenhuis! Een beetje stijf en pijnlijk hijst ze zich omhoog. De wond is flink blauw en gezwollen. Zo maar even een paar paracetamolletjes nemen… Anders is de rit naar het ziekenhuis zo pijnlijk….

De kraamverzorgster komt vandaag 2 uurtjes om het hoognodige in huis te doen; haar hulp is zo gewenst, maar moeilijk te plannen met de ziekenhuisbezoeken. De verloskundige komt straks ook nog langs voor controle. Het voelt als een drukke planning; zo veel om aan te denken….Eigenlijk wil ze maar 1 ding; bij haar kind zijn…..

Als ze eerlijk naar zichzelf is, moet ze bekennen dat ze zich niet een blijde kraamvrouw voelt. Haar emoties gaan alle kanten op; van angst en onzekerheid (zelfs soms boosheid en teleurstelling om de situatie), naar verwondering en prille liefde voor haar kind. Haar baby is zo klein, mager, rood. Alle ribben kun je tellen. Ze had haar kind in haar dromen heel anders gezien. In haar hoofd was het een blakende roze baby, met een klein neusje en zachte haartjes.

Haar kind ligt in een plastic couveuse, op een zaal met andere kinderen. Allemaal ziek. Allemaal vaders en moeders, waarbij ze de zorgen en angst in hun ogen en houding ziet. Onuitgesproken begrijpen ze elkaar.

Veel mensen in haar omgeving willen weten hoe het gaat en komen met verhalen over andere prematuren. Met alle kinderen is het goed gekomen. Hoe het met hun kind zal gaan? Ze weet het niet….. Daarom zwijgt ze maar… haar hart doet pijn …..

Auteur

Heleen Snel

Volg ons lifestyle platform op instagram.