Struinend op het internet, was ik beelden tegen gekomen van een loverboy 3.0. Deze zitten nog vers in mijn geheugen wanneer ik naar haar slaapkamer loop, naar mijn jongste dochter. Nog verbijsterd over het egoïsme en de sluwheid waarmee jonge meisjes een valstrik wordt gelegd, zit ik op de rand van haar bed. Er ontsnapt direct een zucht uit haar mond wanneer ik een opmerking maak over de gevaren van Instagram en Snapchat. Tot ze mijn ‘Ik wil zo graag dat jij nooit de pijn hoeft te voelen die ik heb’, hoort. Opeens begrijpt ze het, dit was niet de zoveelste inperking van haar vrijheid, maar liefde. De knuffel die we elkaar daarna geven is veelzeggend.
Afgelopen twee jaar was ook zij het die mij, geregeld, een knuffel kwam geven of vroeg: ‘Mama, gaat het wel goed met u?’ Gevoelig als ze is, had ze meestal snel door als ik weer eens werd gekweld door herbelevingen of opdringende herinneringen, ondanks dat ik dit juist probeerde te verbloemen. De woorden om haar en haar oudere broer en zussen ondertiteling te geven bij mijn pijn en verdriet had ik nog niet gevonden. Ik was blijven steken bij algemene uitleg over een trauma.
Schrijven ging me wel steeds beter af en terwijl mijn manuscript vorderde, realiseerde ik me dat uitgeven zou betekenen dat ik ook opener moest zijn naar onze kinderen. Tijdens een ontbijtje op een zonnige vakantiedag moest het trauma verder worden ingekleurd. De oudsten waren niet verrast; de stapel bibliotheekboeken met in vrij veel gevallen het onderwerp seksueel geweld had hen al genoeg verteld. Eindelijk konden ook zij hun emoties hierover uiten en gelukkig stonden ze vierkant achter mijn plan om dit manuscript op te sturen naar een uitgever.
De jongste twee waren meer verrast en vonden die uitbarsting van emoties maar ongemakkelijk. Toen de emoties wat gingen liggen, kwamen juist zij met hun vragen. Onze zoon realiseerde zich heel goed dat die voor mij, in de meeste gevallen, te pijnlijk waren en zocht daarom mijn man op. Toen ik onze jongste die avond in wilde stoppen, zat ze met een blocnootje op haar schoot te wachten. Ze had haar vragen voor mij opgeschreven. Als een echte journaliste wilde ze wel eens even weten wanneer, waar, door wie ‘het’ was gebeurd. Mijn ontwijkende antwoorden accepteerde ze direct. Ruim een half jaar later had ze het boek in handen, ze bladerde er eens door en vroeg zich hardop af: ‘Staat er ook in wie ‘het’ heeft gedaan?’
Gelukkig kan ik om háár hartelijk lachen. Daar draait mijn boek niet om. Het is juist mijn verlangen dat lotgenoten herkenning in mijn worsteling mogen vinden. Daarnaast heb ik ook al teruggekregen, van anderen om hen heen, dat het meer inzicht geeft in de impact van seksueel geweld.
Royal Jongbloed
Marktweg 73a
8444 AB HEERENVEEN
www.royaljongbloed.com