Als klein meisje logeerde ik weleens bij mijn tante. Zij woont in een huisje, niet veel groter dan ons Tiny House, aan de rand van het bos. In de winter hoorde ik haar ’s ochtends uit bed komen en de kachel aanmaken. Ik bleef altijd even liggen tot het warm was in de woonkamer.
Dan kwam ik ook uit bed en rende door de koude gang naar de warmte. Het voelde knus. Toen al dacht ik: dit wil ik later ook.
Nu ik regelmatig degene ben die als eerste uit bed komt om de kachel aan te doen, voelt het wat minder romantisch. ‘’Houden jullie het wel warm?‘’ is de vraag die ons de afgelopen maanden het meest gesteld werd. Ja hoor, als de kachel eenmaal aan is, loopt het op tot 20 graden. Het is de vroege ochtend die zo koud is.
De sloot achter het huisje was dan bevroren. De vetbol op onze veranda werd druk bezocht. De kinderen sliepen op schapenvachten, ingepakt in een dubbele laag dekens. De overvloed aan zonlicht maakt veel goed. ’s Morgens open ik het gordijn van de vide en zie ik achter de bomen de zon opkomen, een rode waas in de ijsblauwe lucht. Prachtig. Aan het einde van iedere dag zijn de accu's 100 procent opgeladen. We hebben elektriciteit in overvloed. De koelkast staat weer aan, daar ben ik erg blij mee. Om het te vieren hebben we een doos ijsjes gekocht voor in de vriezer. Op het nieuws wordt gemeld dat we te maken hadden met de Russische Beer. Volgens Gijsbert was dit gewoon weer een fatsoenlijke Nederlandse winter.
In de hevigste kou waren onze waterleidingen bevroren, dus we konden niet douchen. We hadden daarom jerrycans vol water staan en wasten ons met kannen. Kleding wassen deden we bij familie, daar douchten we soms ook. Een volgende winter gaan we beter voorbereid in, met beter ingepakte leidingen.
Soms is het leven in een Tiny House romantisch, soms even niet. Maar het is ons fijne, knusse huis, waar ik als kind al van droomde.
