Januari nam zware winterstormen mee. Storm één deed ons onrustig slapen. De harde windstoten lieten ons huisje trillen. Storm nummer twee kreeg zelfs code rood. Maar toen had ik al wel vertrouwen in ons huis. Het valt echt niet om. Gezien de berichten uit het land, kwamen we er goed van af. Alleen de schommelstoel rolde om, een plank van de veranda kwam los en prachtige oude boomgaardbomen op ons terrein raakten beschadigd.
Januari bracht ook nieuwe buren. De twee huisjes werden naar het terrein gereden met een landrover. Dat ging gelukkig voorspoedig. Alleen het drassige land zorgde voor een uitdaging. Met rijplaten was het topteam, van vier man en een vrouw sterk, uren bezig in de modder om de huisjes op hun plek te krijgen.
Juliette en Berend bekeken dit schouwspel met grote belangstelling vanaf de veranda.
Zo begint het langzaam steeds meer op een dorpje te lijken: Tiny Village Kleinhuizen. Een van de nieuwe bewoners is een meisje van 8, dat vinden we erg leuk voor Juliette. De twee hebben al kennisgemaakt en het klikt. We burgeren steeds meer in. Juliette is ingeschreven op een basisschool, we weten de supermarkt te vinden, we zijn al naar de kapper geweest en de afspraak voor de tandarts staat genoteerd.
Het blijft langer licht. Pas rond halfzes begint het te schemeren, realiseerde ik me tot mijn blijdschap.
Is dit mij ooit eerder zo opgevallen? De accu's van de zonnepanelen hebben meer tijd om te laden. Toch hebben we de koelkast nog steeds uitstaan. We kopen heel gepast in en buiten in een afgesloten kist bewaren we producten die niet mogen bederven. Aan regen, dus drinkwater, hebben we geen gebrek. Toch gaan we zuinig met het water om. Je weet immers niet wat het weer komende weken zal doen. Nu ik dit schrijf hoor ik de regen alweer tikken op het dak, een geruststellend geluid.
