Emar... "Baby Emar" is het koosnaampje dat vrijwilligers hem gegeven hebben. Een baby is hij allang niet meer. Bijna twee jaar geleden kwam hij hier aan op Lesbos.
Nu is hij bijna 18 en kan hij eindelijk z’n ID krijgen (alleenreizende minderjarigen moeten hier verblijven totdat ze volwassen zijn).
Hij vraagt of ik hem naar het politiebureau in Mytilini wil rijden, want hij moet wat papierwerk regelen voor zijn ID-kaart. Geen probleem, ik moet die kant toch op om LED-lampen voor de containers te bestellen (dankzij een donatie van stichting Christian Refugee Relief).
Je zal het misschien wel herkennen, al rijdend in een auto komen de verhalen los. Ik weet iets van z’n achtergrond, omdat hij daar vorig jaar iets over verteld had en vervolgens helemaal van de kaart was. Oppassen geblazen dus, ondanks z’n redelijk stoere verschijning is het een erg kwetsbare jongen. Emar vertelt... Over zijn ouders en twee zussen die door een bombardement in een klap omgekomen zijn. Hij bleef achter met z’n oudere zus. Toen is z’n reis begonnen, waarna hij uiteindelijk hier op het eiland belandde.
Mijn hart huilt voor hem.
Hij vertelt dat hij op geld van zijn zus in Afghanistan zit te wachten. Hij moet kleren kopen. Emar verhuisde vorige week namelijk van het jongenshuis in Mytilini terug naar het kamp. Al zijn kleren (en wat geld en zijn telefoon) zaten in zijn rugtas. In een onbewaakt moment is dat gestolen. Hij is dus letterlijk al zijn bezittingen kwijt. Het stel kleren dat hij aanheeft (en dat behoorlijk ongewassen rook) is het enige dat hij heeft. Een stel vrienden heeft een vest, een shirt en een broek voor hem gekocht. De te kleine schoenen die hij aanhad heeft hij ook gekregen. In ons warehouse had Emar wel rondgekeken naar iets geschikts, maar daar zat niets bij naar z’n gading. Kun je het hem kwalijk nemen? Hij heeft bijna letterlijk alleen nog maar zichzelf, en ook hier vinden pubers het belangrijk hoe ze eruit zien.
Nadat Emar zijn papierwerk geregeld heeft bij het politiebureau ben ik gestopt bij een ‘Chinees’, een winkel waar het halve kamp rondloopt omdat je daar goedkoop kleding en nog veel meer kunt kopen. Emar, dit is nu ons geheim. Ik koop een set kleding voor je, maar vertel het tegen niemand... Misschien is het niet zo heel slim dat ik dit doe, straks klopt iedereen die me kent bij me aan met zijn/haar probleem. Maar om mijn Baby Emar met 1 paar kleding rond te laten lopen?
Dus opeens zijn we daar samen aan het shoppen. Ik vind het hilarisch, zoveel ervaring heb ik hier nu ook weer niet mee. Uiteindelijk vinden we een stoere broek, die strak genoeg bij de enkels zat (zo’n wijde slobberbrok kan ‘echt niet'), een shirt met een geschikte print (nee, die met dat wiet-logo doen we maar effe niet), een vest en een paar schoenen. Vooral in het zwart en grijs.
Je had z’n blik moeten zien. Hij begon me uitgebreid te bedanken. Ik heb hem gezegd de mensen in Nederland te bedanken, die zo gul zijn geweest voor mijn leefgeld te zorgen.
Terug in Moria is hij al snel verdwenen. Een uurtje later komt Emar ons infopunt binnen lopen. Trots. Met een frisgeknipt kapsel en z’n nieuwe outfit... Gouden momenten.
