Met een glimlach rond ik mijn blog af. Wat was het fijn om weer even een momentje voor mezelf te hebben. Daniël is na negen dagen ziek te zijn geweest vanmorgen weer naar school gegaan.
Na de verschillende griepvirussen die hem de afgelopen maanden ziek maakten, volgden de waterpokken. Het lijkt of alles bij hem net iets heftiger verloopt dan bij de andere kinderen, dus de afgelopen dagen stonden opnieuw in het teken van zorgen en spanning. Steeds die voedselweigering als hij zich ziek voelt, het zal nooit wennen. Elke keer als hij ziek wordt, neemt de spanning meteen bezit van ons. De dreiging van een ziekenhuisopname hangt ons keer op keer boven het hoofd.
Maar op deze zonnige morgen zijn er even geen zorgen. Dit moment is even voor mezelf. Ik heb het gevoel dat ik vrij heb. Wat heb ik veel in te halen. Klusjes in huis waar ik niet aan toe kom als Daniël ziek is, andere dingen die zijn blijven liggen. Ik neem me voor om vandaag de bovenverdieping eens lekker schoon te maken en de ramen van binnen en van buiten een goede beurt te geven. Of zal ik gauw even boodschappen doen? Of.. gewoon even een dag bijkomen van alles? Eerst maar eens een blog schrijven. Heerlijk een momentje schrijven zonder een ziek, huilend mannetje op schoot, zonder zorgen aan mijn hoofd.
Ik schrijf over de uitslagen van de onderzoeken die de laatste maanden bij Daniël zijn gedaan. Onderzoeken die iets meer tijd in beslag namen dan verwacht, doordat hij telkens ziek was. Ik schrijf over de verrassende uitslagen die we tijdens het adviesgesprek kregen. Over het schooladvies naar aanleiding van de uitslagen en over de storm in mijn hoofd na dit advies.
Dan gaat mijn telefoon. “De Rupsjes” staat er op mijn scherm. Oh nee… Zou er wat met Daniël zijn? Ik neem wat angstig op.
“Daniël heeft opeens allemaal rare blaren op zijn handen en voeten en is erg huilerig. We hebben even opgezocht wat hij zou kunnen hebben en denken dat hij de hand-, voet- en mondziekte heeft. Wil je hem meteen op komen halen? Want het is erg besmettelijk voor de andere kinderen.”
Ach nee, he. Er valt een deken van moedeloosheid om mij heen. Weg genietmoment. Wanneer houdt dit op? Hoeveel kan hij, maar ook wij nog aan? Opnieuw ziek… opnieuw de angst dat hij stopt met eten. Hij is de afgelopen maanden vaker ziek dan beter geweest. Hij heeft vaker niet gegeten dan wel. We zien hem steeds magerder en zwakker worden en maken ons ernstig zorgen om zijn gezondheid. Morgen opnieuw overleg met de kinderarts. We hebben geen idee hoe wij zijn weerstand en gewicht zouden kunnen verhogen, maar zoals het de afgelopen maanden gaat, kan het in ieder geval niet doorgaan….
Rita
