Hard fladdert Daniël met zijn armen. Zijn hele lijf staat stijf van enthousiasme. De uitroep komt vanuit zijn tenen. “Ik ben Daniël!” Luid klinkt het over de hoofden van de mensen voor ons op de tribune. Hoofden draaien zich om. Sommige mensen kijken verbaasd, andere gezichten staan geïrriteerd.
Een tiener sist boos: “Sttt, stil!” Ze kijkt Daniël woest aan, maakt een gebaar waarin zij duidelijk maakt wat zij van hem verwacht en draait zich vervolgens met een ruk weer terug om de show verder te kunnen volgen. Daniël heeft niets door en fladdert intens gelukkig verder. Zijn gezicht straalt. Met luide stem herhaalt hij elk woord dat door de luidspreker klinkt.
Ik voel dat ik rood word. Ik was me er totaal niet van bewust dat de blijde uitroepen van Daniël als hinderlijk ervaren zou kunnen worden. Blij en dankbaar over de grote stappen die hij in zijn ontwikkeling maakt, zat ik te genieten van de vreugde die van zijn hele lijfje afstraalt. Ruw wordt dit gelukkige moment verstoord door het onbegrip om mij heen.
Het is zaterdagmiddag. Samen met mijn man, onze dochter van 5 en Daniël zit ik op de tribune van de zeeleeuwenshow van een dierentuin bij ons in de buurt. Flitsende lichten, hard geluid en een donkere omgeving zouden weleens beangstigend kunnen zijn of voor te veel prikkels kunnen zorgen, dus ik let scherp op de signalen die hij afgeeft. Tot mijn verbazing lijkt Daniël totaal geen last te hebben van de harde geluiden. Hij geniet zichtbaar. Hard fladderend met zijn armen, zijn gezicht bijna lichtgevend van blijdschap, zit hij te genieten van de zeeleeuwenshow.
Tijdens dat pure genietmoment hoor ik de zeeleeuwenverzorgster zeggen: “Dit is Evi.” Een zeeleeuw springt sierlijk uit het water en geeft de verzorgster een vin. Er volgt een hele uitleg over zeeleeuw Evi, maar Daniël hoort alleen: “Dit is Evi” en roept heel hard: “Ik ben Daniël!” Hij gaat helemaal op in de, voor hem, spannende zeeleeuwenshow. Steeds sneller fladderen zijn armen op en neer. Vol vreugde klapt hij op de juiste momenten in zijn handen. Enthousiast slaakt hij harde kreten en roept hij de woorden die hij hoort na. Meerdere malen kijkt de boze puber geïrriteerd om. Elke keer gaat haar boze blik vergezeld door hard gesis. Ik overweeg om even naast haar te gaan zitten en uit te leggen dat, hoewel je aan de buitenkant niks aan hem ziet, Daniël “gewoon bijzonder” is en dat dit zijn manier van genieten is. Dat ik hem alleen stil zou kunnen krijgen als ik tape over zijn mond zou plakken of met hem weg zou gaan. Twee dingen die ik niet van plan ben te doen.
Natuurlijk begrijp ik de irritatie, maar moet ik dan werkelijk dat pure proberen te veranderen? Wat is er nou mooier dan een mens die zich zó puur, met alles wat in hem is, kan uiten? Zou er ooit meer begrip en minder irritatie komen voor “anders“ zijn? Of is er geen plaats meer voor “anders” in deze maatschappij?
Rita
Wil je meer weten over een leven met autisme, volg dan gerust mijn Facebookpagina.
