In de ochtend kom ik de Syrische H. tegen. Twee weken geleden is hij aangekomen in het kamp, samen met zijn dochtertje van 4. Hij spreekt goed Engels, en steekt graag zijn handen uit de mouwen.
Al snel voegt hij zich bij ons tententeam: een groepje vrijwilligers dat helpt bij het opbouwen van een serie tenten. In deze tenten van 4 bij 4 meter worden gemiddeld zo’n 15 mensen in gehuisd, twee vierkante meter leefruimte voor 4 gezinsleden.
Eerst leggen we de pallets uit onder de tent (zodat de tent iets hoger staat en het regenwater niet direct de tent inloopt), dan zetten we het metalen frame in elkaar, Buiten- en binnentent bevestigen, extra tentzeilen er overheen, en als laatste proberen we met wat dekens en touw in de binnentent 4 afgescheiden compartimentjes te fabriceren, om de verschillende families die onder dak moeten gaan wonen toch nog wat privacy te geven.
Tegen 4 uur ’s middags hebben we de drie tenten opgezet en gunnen we ons wat tijd om te zitten en de tent te bewaken totdat andere vrijwilligers de families naar de tent brengen.
Op de rand van de pallets, in het portaaltje van de tent zitten we daar met elkaar. De mannelijke vrijwilligers gaan het gesprek aan met H. Ik bewaar in contact met mannen hier een veilige afstand, maar vind het fijn als als mannelijke vrijwilligers het contact met hen aangaan en ik van de zijlijn kan meeluisteren.
H. had me verteld dat hij een dochtertje van heeft. Een schattig meisje, dat iedereens hart hier steelt. Maar nu vertelt hij dat hij nog een dochter had. Een babytje van 5 maanden. H. had het babytje in z’n armen, was onderweg naar een ziekenhuis in Damascus. Totdat het leven letterlijk uit zijn armen weggereten werd. Een scherpschutter had hen onder vuur genomen. De kogels verbrijzelen het hoofdje van de baby. We kijken verbijsterd, vol afschuw H. aan. We weten niet wat we moeten zeggen. Ik zie aan H. dat hij niet meer onder ons is, maar het moment aan het herbeleven is. Ik stel een vraag om hem weer in het hier en nu te krijgen. H. staat op om de rits aan de achterzijde van de tent te ‘checken’. Hij wil niet dat we zijn ontreddering zien. Maar op onze gezichten is het wel te zien. De tranen biggelen over de wangen van m’n mannelijke collega. Ik voel me misselijk. “I am so sorry for you”, zegt m’n collega als H. weer bij ons komt zitten.
Intussen zijn de families voor de tent gearriveerd. We gaan. Onze taak voor vandaag zit erop. Maar het drama dat in H.’s leven zich heeft afgespeeld laat ons voorlopig niet meer los.
