Het begrip tijd heeft in Egypte een heel andere betekenis dan in Nederland. Heb je met vrienden om drie uur afgesproken ? Dan komen ze vanaf half vier een voor een binnendruppelen. De afgesproken tijd betekent dan zoiets als: ‘Als je om drie uur thuis weggaat, dan ben je op tijd’.
Staat er op de deur van de bank dat hij om acht uur opengaat? Reken er dan minimaal vijf minuten bij. Want die ene medewerker moest nog even z’n thee opdrinken. Zelfs kerkdiensten kunnen later beginnen dan ze gepland stonden, maar dat is niet overal zo.
Op scholen daarentegen zijn ze wel streng met tijd. Je moet present zijn om half acht, want er is eerst ochtendgymnastiek op het plein en het volkslied moet nog gezongen worden, voordat de lessen om kwart voor acht beginnen.
Als Nederlander in Egypte is het soms erg frustrerend dat alles maar gaat zoals men dat zelf wil. Ik houd van structuur en duidelijkheid (en vooral van op tijd zijn), maar ik ben makkelijker geworden. Ik zit niet meer zo vast aan een systematische dagindeling en kan ook lekker te laat komen. Geen half uur, maar misschien wel tien minuten. Gewoon omdat ik die tien minuten thuis op de bank heb gezeten, helemaal klaar om te gaan, met mijn ogen op de klok. Omdat ik niet zo Nederlands wil zijn.
Wat ik heb leren respecteren, is dat ook juist de christenen hier het begrip ‘tijd’ heel anders ervaren dan wij in Nederland. De tijd hier op aarde is een voorbereiding voor de eeuwigheid. Zo leven ze ook. Daar bidden ze voor. Mocht er iemand komen te overlijden, dan zijn ze natuurlijk erg verdrietig. Maar je hoort heel vaak: gefeliciteerd met het heengaan van je vrouw (of moeder, of zoontje). Ze geloven echt in wat ze belijden en dat vind ik erg bijzonder. Het is geen lege praat, het is hoe ze leven.
Onze tijd in Egypte raakt een beetje op. Na ruim vier mooie, bijzondere, soms eenzame en pittige jaren in Egypte zijn we dan toch tot de beslissing gekomen om naar Nederland te verhuizen. Het voelt in Egypte voor ons als overleven in plaats van leven en we geven onze kinderen graag een stabielere toekomst dan wat ze hier zouden hebben. Tijd dus om afscheid te nemen. Van het land, de mensen, de familie, maar ook van deze blog. Ruim een jaar lang heb ik mijn ervaringen hier mogen delen met een groter publiek dan alleen familie en vrienden en dan vond ik fijn. Ik hoop dat er nieuwe inzichten zijn gekomen, vooroordelen zijn weggehaald en er soms een lach op je gezicht is verschenen. Wij gaan ons nu focussen op het vinden van werk, een woning en een school in Nederland. Dus wie weet: tot ziens.
