Met een ezel voor je karretje gespannen over de snelweg, met drie man en een schaap op een motor, twee koeien in de laadbak van een pickup of bovenop de lading van een vrachtwagen zitten. Het kan in Egypte allemaal, zolang je maar op je bestemming aan komt.
Als ik voor het eerst het vliegveld van Cairo uit loop, valt het lawaai me meteen op. Auto’s en motoren toeteren, sirenes van politie en ambulances loeien en aan weerszijden van het looppad klampen taxichauffeurs me aan, die proberen hun ritten te verkopen. Op de parkeerplaats staan de auto’s dubbel geparkeerd. Soms zo scheef en dubbel, dat de hele weg geblokkeerd is en we het volgende pad in moeten rijden.
Zodra ik in de auto stap, lijkt het wel alsof ik in een racespelletje ben beland. Auto’s scheuren kris kras door elkaar; de lijnen op de weg staan er blijkbaar voor spek en bonen. Iedereen haalt links en rechts in, want hoe dichter je op elkaar rijdt, hoe meer voertuigen er op de weg kunnen. Veilig afstand houden is een onbekend begrip.
In de vier jaar dat ik hier inmiddels kom, zijn we al eens een spiegel kwijtgeraakt, hebben we een nieuwe achterbumper moeten kopen en viel de koplamp in duizend stukken uiteen. Ik weet nu dat als je op een rotonde rijdt, je voorrang geeft aan een ieder die de rotonde op wil. De claxon is niet om gevaar aan te duiden, nee, die is om te groeten of om aan te geven dat je komt inhalen.
Ook gordels zijn voor de sier, ze worden niet gebruikt. Tenzij oom agent staat te controleren, dan wordt de bestuurder geacht om deze te gebruiken. Voor de bijrijders maakt het niet uit. Auto’s zonder deuren, spiegels of lak komen ook regelmatig voorbij; aan een jaarlijkse APK doen ze hier niet.
We zijn regelmatig uitgelachen om ons kinderautostoeltje en de maxi cosi, want kinderen kunnen prima los op de achterbank of op schoot uit het raam hangen. We zijn altijd voorbereid op last minute remmen. Jezelf goed vasthouden is vaak het enige wat je kunt doen.
Als je fout geparkeerd staat, heb je soms geluk en soms pech. Het hangt er vanaf of er een agent met een bonnenboekje door de wijk loopt of niet. Is dat het geval, dan vind je een stickertje op je zijraam met het bedrag dat je moet betalen. Iedere vier jaar moeten de kentekenpapieren worden vernieuwd en dan betaal je meteen je openstaande boetes.
Na mijn eerste autorit in Cairo weet ik nog dat ik tegen Rami zei: ‘Het enige georganiseerde hier is de groenteboer waar we langs reden, want daar ligt alles netjes soort bij soort en kleur bij kleur in houten kratjes.’ Ruim vier jaar na die eerst rit ben ik aardig ingeburgerd in het verkeer, al zit ik soms nog steeds met een versnelde hartslag op de bijrijdersstoel.
