De boomgaard ziet wit van de bloesems. Door het hoge gras stappen twee families grauwe gans met hun schare kuikens. Het enige geluid waar we soms ‘s nachts wakker van worden: de gakkende ganzen die opvliegen, waaks als ze zijn. Het is hier een oase van rust en groen in het drukke Nieuwegein.
"Daar kun je soep van maken", zegt een vriendin als ik voor de tweede keer in prikkende brandnetels ga staan. "En ook pesto en pastasaus." Een dag later maak ik voor het eerst brandnetelsoep en schotel dit mijn zus en zwager voor. Mijn zus vindt het wel wat, m’n zwager lepelt het argwanend weg. Het zal niet op mijn lijst met favoriete soepen komen, maar het is erg gezond en natuurlijk leuk dat je het hier zo van het veld plukt.
Een andere vriendin komt langs, ze wijst mij op de dovenetel. Een groene plant die je snel zou verwarren met brandnetel, als er niet van die mooie witte bloemetjes in zaten. Als dochter van een bloemist weet ik beschamend weinig over bloemen en planten. Maar daar heeft de vriendin een oplossing voor: de app PlantNet. Je fotografeert een bloem of blad, de app zoekt de juiste naam er bij. Meestal goed. Enthousiast ga ik met PlantNet ons veld op en vul een vaasje met hondsdraf, maagdenpalm en pinksterbloemen. Zo leer ik steeds meer, van mensen én van apps.
Gijsbert en een buurman hebben een prachtig toegangshek gemaakt. Van wilgentakken heb ik een wigwam gevlochten. We starten met een gezamenlijke moestuin. We zaaien het terrein vol met wilde bloemen. Het dorpje krijgt steeds meer vorm. Het leukste is: we bedenken en doen het allemaal zelf. Het is niet al voor ons bedacht en gedaan. Dat geeft voldoening, een gevoel van vrijheid maar ook van betrokkenheid: op het dorp en op elkaar.
Hoe anders is het nu in vergelijking met twee maanden geleden. Na een lange, koude, grijze winter warmen we ons aan de zon. De deuren en ramen staan open. De kinderen spelen eindeloos buiten. Het is eindelijk lente.
