Om half acht ’s morgens wordt ambulancechauffeur Corstiaan Batenburg wakker; diezelfde avond staat hij in Turkije. Tien dagen lang zoekt het lid van de Nederlandse reddingsploeg USAR in het rampgebied naar slachtoffers van de aardbeving. „Voor twaalf mensen hebben wij echt het verschil gemaakt.”
Het gezin Batenburg zit midden in een verhuizing als Corstiaan op maandagmorgen bericht krijgt dat het USAR-team (zie kader pag. 53) mogelijk wordt ingezet. „Het vooralarm was om twee minuten over zeven verzonden, maar dat las ik een halfuurtje later. Toen keek ik mijn vrouw aan. Zij zei: „Je moet gewoon gaan. Om tien uur kwam het echte alarm en anderhalf uur later stond ik in Zoetermeer. Daar kreeg ik een medische check. De spullen werden nagekeken en alles werd ingepakt. In Eindhoven checkten we in en ’s avonds vlogen we naar Adana. Dinsdagmorgens moest ik nog zes uur met de bus naar Hatay.”
Hatay ligt ver van het epicentrum van de aardbeving. „Ik dacht: We gaan naar een gebied waar niet heel veel aan de hand is. Maar dichter bij de stad kwamen we in de file te staan met een hele rij ambulances, politieauto’s, brandweerwagens en vrachtauto’s met kranen. Toen zagen we ook gebouwen die waren ingestort. Dat werd steeds gekker toen we door de stad reden.”
Snelle redding
Buiten de stad sloeg de groep het kampement op. Een deel van het USAR-team ging op verkenning uit en waarschuwde algauw de mensen op het basiskamp dat zij overal geroep hoorden.
„We kwamen in het donker aan. Overal waren mensen aan het graven. Wij begonnen in een gebouw dat scheef stond, maar waar we nog wel veilig aan het werk konden. In het trappenhuis zouden twee mensen van 79 en 80 liggen. Tenminste, er was in het Engels met hen gesproken en dat had men begrepen. Achteraf bleken het een jongen van 17 en een vrouw van 28 te zijn. Daar zijn we toen op in gaan zetten. De trap was door de binnenmuur gezakt en daaronder lagen ze. Beetje bij beetje hebben we heel die trap moeten afhakken. We gingen constant in groepjes van twee het gebouw in. Twee aan twee, want anders ben je iedereen kwijt als het gebouw instort. Uiteindelijk konden we de betonijzers doorslijpen en toen zagen we ze. Voordat je erbij kunt, ben je drie uur bezig. Dat is een snelle redding.”
Zware naschok
De voormalige beroepsbrandweerman solliciteerde in zijn brandweertijd bij de USAR. „In 2010 ben ik voor het eerst ingezet, bij de aardbeving in Haïti. Dat was heftig en ik dacht toen: Niets kan dit overtreffen. In 2015 ben ik naar Nepal gegaan, waar ook een aardbeving geweest was.”
Naschokken in Haïti deden Batenburg trillen op zijn luchtbed. „Hier in Turkije was het veel erger. Ik voelde het ook als ik liep of stond. Één keer hebben we echt een zware naschok gehad. We waren toen allemaal in het basiskamp in een tent. Wat mij bijblijft, is het geluid. Bij onweer klinkt de donder in de lucht, maar hier klonk die van onder mijn voeten. En dan het schudden... Dat maakt je als mens zo klein; dan ben je nergens.”
Lees het hele interview met Corstiaan Batenburg in Terdege (nr. 13, 14 maart 2023).
beeld: Cees van der Wal
Lees verder
Lees het hele artikel in Terdege. Nog geen abonnee?
