Veellezers

Kerkhistorisch publicist L.J. van Valen heeft heimwee: ”Het is alweer drie jaar geleden dat we in schotland waren. misschien volgend jaar weer.” Het beschrijven van de rijke kerkhistorie van het britse rijk werd zijn levenswerk.

„Nog nooit van gehoord”, reageert een man in de trein terwijl wij onderweg zijn naar het Kinderboekenmuseum. „Daar staat het zeker vol met boeken? En ga je daar de hele dag lezen?” Blijkbaar heeft niet iedereen hierbij een spetterend dagje uit voor ogen. Aan het einde van de dag weten wij wel beter. Saai is dit museum allerminst.

Op 25-jarige leeftijd was Maaike Langelaar (34) al locatiemanager van een verpleeghuis. Een glansrijke carrière lag in het verschiet. Toch koos ze voor het moederschap. ”Dit is niet het leven zoals ik het me als student voorstelde. Tegelijk ben ik verwonderd over Gods hulp daarin.”

We blijven lezen, maar voor een boek zijn we steeds minder te porren.

Misschien is het ook een vraag die jou op dit moment bezighoudt. Wat is de wil van de Heere?  Of het nu gaat over diepe vraag waarheen je levensweg leidt, over het kiezen van een vervolgopleiding of over de vraag welke jongen of welk  meisje je toekomstige levensgezel zal zijn. Ik ben  blij als jij je daarbij ook –en vooral– afvraagt: wat  is de weg van de Heere? Want hoe belangrijk is het dat we vragen naar Zijn weg en, geleid door de Heilige Geest, die ook mogen gaan. 

„De warme kraan doet het niet meer.” Dat appt de vrouw naar haar persoonlijke klusjesman. „Ik kijk er vanavond naar”, stuurt de handige Arien terug vanaf zijn werkplek. Zo van: geen paniek, ik los dat voor je op.

Hij was schoenmaker in hart en nieren en zette vol passie een familiebedrijf voort. Totdat de crisis in 2014 tot een faillissement leidde. Ineens moest Jaap Bremmer uit Ederveen in loondienst. Toch blijft het ondernemersbloed kriebelen. ”Mijn creativiteit en enthousiasme zorgen ervoor dat ik niet bij de pakken ga neerzitten.”

Met zijn neus tegen het raam gedrukt, staat Daniël te wachten. “Komt busje? Gaby mee? Rehobothschool toe?” “Ja, hoor! Nog héél even wachten, hij komt er bijna aan! Wat wil je vandaag meenemen in het busje?” Ik vraag het, maar het antwoord weet ik eigenlijk al; elke dag moeten zijn tekenbord en zijn dino mee. Net als ik zijn spulletjes bij elkaar heb verzameld, zie ik het busje de straat in rijden.