Dertiger en dan al parkinson

Als Zilveren Kruis hem voorjaar 2018 benadert, slaapt hij een week slecht. Hij is nog maar een halfjaar in een nieuwe baan werkzaam buiten de zorgverzekeraar. Maar de uitdaging die onverwachts op zijn pad komt, laat hem niet meer los. Vanuit de grond van zijn hart is hij overtuigd van de meerwaarde en het bestaansrecht van een christelijke zorgverzekeraar. Sinds juli 2018 staat Jos Leijenhorst (38) aan het roer van Pro Life.

Een afgeleide van de Bijbeltekst Mattheus 6:34. Een tekst die ik wat vaker ter harte zou moeten nemen. Wat heb ik mij de afgelopen tijd toch druk gemaakt over het verloop van de verhuizing. Maandenlang beheerste alles rondom de verhuizing mijn gedachten. Wat maakte ik me zorgen over de reactie van Daniël op deze grote verandering in zijn leven.

Afgelopen zomer kwamen Peter van de Breevaart en Ruben Hilberink voor flinke uitdagingen te staan in hun pas gestarte moestuin. Wekenlang schroeide de zon hun slaplantjes, komkommers en aardappelplanten. Toch ging de lol er niet vanaf. Sterker nog: ze staan te popelen om de tuin opnieuw in te zaaien.

Een oproep in Terdege om de ervaringen te delen over werken in de zorg leverde een stroom mooie brieven, columns en reacties op. Een van de acht pagina's.

De maatschappelijke carrière van dr. Jan Weststrate verliep opvallend voorspoedig. De krachtige roeping tot het ambt zorgde voor een opvallende knik. Nu dient hij als ds. J.A. Weststrate in Gods wijngaard. ”Bij Shell keken we 25 jaar vooruit, bij Baan vijf jaar, bij Rendem één jaar. Als predikant kan ik nog geen seconde vooruitzien."

Vreugde en verdriet liggen dicht bij elkaar. Denk bijvoorbeeld aan een sterfgeval dat je van dichtbij meemaakt, terwijl ergens anders nieuw leven wordt geboren. We moeten allemaal een keer sterven, de een vroeg, de andere op hoge leeftijd.
De vraag is: wat doen we met ons leven? Wat voor doel God met ons leven heeft, zullen we moeten onderzoeken.

Ze houden altijd een plekje in je hart... Knuffels! Ze vertrouwen het al hun geheimen toe, zoeken er troost bij en vallen ermee in slaap. Veel (westerse) kinderen kunnen niet zonder hun speciale knuffeldier. Gek is dit niet, vinden psychologen. Een stabielere relatie dan die met je knuffel is er haast niet, want een knuffel wordt nooit boos en is er altijd voor je.
Vier knuffeleigenaren vertellen in Terdege over de speciale band die ze hebben met hun pluchen beest. Weggegooid worden ze niet. Daarvoor zijn de herinneringen zelfs decennia na hun trouwe dienst nog te bijzonder. We delen het portret van mevr. J.C. van Ginkel-de Vries (72) uit Ede.

Heb jij weer voer voor een column, concludeerden dierbaren toen ik mijn voet brak bij het volleyballen. En zo is het.