In mijn werkveld als veearts heb ik afwisselend te maken met leven en dood. Het ene moment springen kinderen van blijdschap om me heen omdat er een gezond kalf is geboren en het andere moment zie ik dat zelfs een stoere boer zijn tranen niet kan bedwingen als een koe het leven laat.
Die emotie is nog voelbaarder als een huisdier doodgaat. Ik ben dan wel geen gezelschapsdierenarts, maar af en toe krijg ik de vraag of ik een hond, kat of konijn wil euthanaseren om het dier een verdere lijdensweg te besparen. Veel baasjes willen hun gestorven huisdier graag op een vertrouwde plek, in hun eigen tuin, begraven. Dat is toegestaan in Nederland, dus het gebeurt veelvuldig. Zo’n ritueel is echter niet zo onschuldig als het lijkt…
Op een keer komt een veehouder met zijn hond, een kortharige vizsla, naar de praktijk gesneld, want hij maakt zich ernstig zorgen. Het dier voelde zich acuut niet goed, het werd slap en kon niet meer op zijn poten staan. Wat blijkt? De veehouder heeft ontdekt dat zijn hond in de achtertuin een konijn heeft opgegraven en aangevreten; het beestje was daar een halfjaar geleden begraven na een euthanasie. Zou dat de oorzaak kunnen zijn van de vreemde verschijnselen? Op de praktijk denken we met de veehouder mee. Een oorzaak is niet direct aanwijsbaar, maar dat de situatie ernstig is, is duidelijk. De hond gaat met de minuut verder achteruit en raakt in coma. Ze moet zo snel mogelijk behandeld worden.
Een dag lang ligt de hond, diep in slaap, aan een infuus in de kliniek. Bloedonderzoek wijst niets uit, maar uit contact met het vergiftigingencentrum blijkt dat het euthanasiemiddel dat in het konijn zat, nog steeds werkzaam zou kunnen zijn! Pas de volgende dag komt de hond langzaamaan bij. Na twee dagen kan ze naar huis. De veehouder laat niet lang daarna weten dat het beestje weer helemaal de oude is. Als collega’s hebben we een les geleerd. Bij een euthanasie aan huis kunnen we de eigenaren van een huisdier nu nog beter bewust maken van de risico’s van een begrafenis in de tuin. Een begraafplek moet in ieder geval diep genoeg zijn en liefst onbereikbaar voor andere dieren. Zo kan een baasje dubbel verdriet bespaard blijven.
beeld: Tineke van der Eems
