Angst

Ze had een bescheiden buikje. Haar poes was met haar meegegaan. Afscheid genomen van haar man, in de hoop hem ooit nog weer te zien. Weinig tijd om na te denken, maar in het belang van haar ongeboren kind de keuze gemaakt om te vertrekken. Naar een onbekend land.

Nederland was de bestemming. Een land dat in haar ogen leeft uit overvloed. Een vreemde taal die haar niet eigen is. Een land waar je bij alle instanties eerst een afspraak moet maken voordat je er terecht kunt. Het kost tijd om dit te begrijpen en eraan te wennen.

Ons Tiny House werd haar plek. Klein, maar met alles wat ze nodig had. Een bed, badkamer, toilet en een keuken. Ze was erg dankbaar voor alles wat ze ontving, maar vond het ook moeilijk om het in ontvangst te nemen. Het is ingewikkeld om iets uit te leggen, als je elkaars taal niet spreekt en Engels voor allebei gebrekkig is.

De dag van haar bevalling kwam dichterbij en ze vroeg me of ik met haar mee wilde als het zover zou zijn. Ik mocht erbij zijn. Al die tijd had ik haar begeleid en haar kennis laten maken met het Nederlandse zorgsysteem. Alle andere vragen die ze had, probeerde ik te beantwoorden. We hadden het gezellig, konden lachen om elkaars taalgestuntel en er was ruimte voor emoties over haar situatie. Want dag en nacht in onwetendheid zitten of je je man ooit terug ziet, dat sloopt je. Dat kost bakken met energie.

Ik probeerde constant bereikbaar te zijn in de laatste weken voor haar bevalling. Ergens in een nacht werd ik wakker en kon de slaap niet meer vatten. Een halfuur later ging mijn telefoon. Alsof ik het aangevoeld had. Mijn collega belde dat de weeën begonnen waren. Of ik wilde gaan kijken, want deze vrouw was erg angstig en vond het fijn als er een vertrouwd gezicht bij haar kwam. Midden in de nacht reed ik naar mijn werk, in de stilte van het huis liep ik door de tuin naar haar huisje. Ik ging bij haar zitten, dacht dat de bevalling begonnen was en begon de weeën te timen. Helaas nam het weer af en ging ik ’s ochtends naar huis.

De volgende dag zette het door en kon ik blijven. De pijn nam toe. Haar angst nam toe. Andere moeders kwamen haar supporten. Om de beurt kwamen ze bij haar binnen, gingen bij haar zitten, maakte een warme kruik en pufte mee. Ik bekeek het vanaf een afstand. Wie kan een bevallende vrouw meer begrijpen en aanmoedigen dan iemand die het zelf meegemaakt heeft? Ik vond de liefde van de andere moeders hartverwarmend om te zien en liet ze hun gang gaan. Ik bedankte hen voor hun steun, maar ze vonden het niet meer dan normaal. Met elkaar zaten we in haar huisje. We zwegen vooral. Als we dachten dat iets goed was, deden we het. Als ze het niet wilde, liet ze het duidelijk merken.

Ergens in de middag was het tijd voor het ziekenhuis. We reden er samen heen en ze was dankbaar dat ze eindelijk in het ziekenhuis was. Ik pufte trouw al haar weeën mee, liep nieuwsgierig door het ziekenhuis en week verder niet van haar zijde. We lachten soms wat, deden alsof we heel goed Engels konden en ik dronk veel, heel veel koffie.

Het was prachtig om getuige te zijn van haar bevalling. Het moment van geboorte blijft een wonder. Een heel groot wonder. De tranen stroomde over mijn wangen. Van blijdschap, dat het goed gegaan was. Maar tegelijkertijd ook van verdriet. Ze had hier niet moeten liggen en ik had hier niet moeten zijn. Het voelde tegenstrijdig. Zo gebroken. Terwijl daar nieuw leven werd gevierd, was er tegelijkertijd het gemis van haar man die op dat moment in een schuilkelder vreesde voor zijn eigen leven.

Ze belde haar man, om hun kind te laten zien. Ze zette zich er dapper doorheen en luisterde goed naar alles wat er van haar werd gevraagd. Ze bewonderde haar kind en ik was trots op haar hoe ze het had gedaan.

En ergens middernacht, terwijl het hele land in diepe slaap was, liep ik vol adrenaline én cafeïne het ziekenhuis uit. Dankbaar voor mijn baan. De mooiste die er bestaat.

Femke van Dam begeleidt kwetsbare moeders en hun baby’s in Babyhuis Schiedam. Dit is de derde aflevering van haar blog op terdege.nl. Lees Terdege nr. 26 (13 september) voor een interview met Van Dam.

beeld: Renate Bleijenberg