Ik ben 35 jaar. Moeder van vijf kinderen. Vrouw van mijn man. Tot acht maanden geleden dacht ik dat ik het leven kende. Dacht ik dat ik een zekere levenswijsheid bezat. Maar toen ik een paar maanden geleden de ziekenhuiswereld intuimelde, bleek mijn kennis van het leven beperkt te zijn. Ik ontmoette mezelf als een naïef kind, buitelend door een medische wereld van spreekkamers en diagnoses, prognoses en wachtkamers – eindeloos veel wachtkamers; een soort medische cultuur die ik niet kende.