Wat we ons een paar maanden geleden niet konden voorstellen, is werkelijkheid geworden. Lege straten, lege scholen, maar ook lege kerken.
Daartegenover staan de volle ziekenhuizen… Terwijl veel mensen gedwongen thuiszitten of inmiddels werkloos zijn, is er binnen de gezondheidszorg een enorme werkdruk ontstaan. Dit komt natuurlijk door de corona, maar ook door de strikte isolatie waarmee verspreiding van het virus moet worden tegengaan. Voor ons als ambulancebemanning betekent het bij een melding van een mogelijk met corona besmette patiënt: handschoenen aan, mondkap en spatbril op en een volledig beschermende overall, over je ambulancekleding aan. Nadat een patiënt in het ziekenhuis is gebracht, wordt de ambulance door ons vanbinnen grondig gereinigd.
Een van onze eerste met corona besmette patiënten zal ik niet snel vergeten. We rijden naar een woning ergens in Zeeland. Een mevrouw van 70 jaar, verkouden, heeft mogelijk koorts. Ondanks deze vrij eenvoudige melding zijn we voorbereid op allerlei scenario’s. Behalve een ‘eenvoudige’ griep of longontsteking zou het ook corona kunnen zijn. Als we bij het huisadres zijn aangekomen, doe ik alle veiligheidskleding aan. Mijn collega blijft achter in de ambulance, zodat hij zich niet om hoeft te kleden en ‘schoon’ blijft. Via de portofoon houden we contact. Het duurt door deze procedure wat langer voordat je naar binnen kunt, maar in deze omstandigheden gaat het niet anders.
Omgekleed en wel, en gewapend met monitor en oorthermometer ga ik naar het huis van de zieke. Bij binnenkomst schrik ik erg van de toestand waarin de patiënte verkeert. De mevrouw ligt stil op bed en kijkt me met grote angstogen aan. Het klamme zweet staat op haar voorhoofd. Aan de manier van ademhalen zie ik dat ze alle moeite moet doen om aan voldoende zuurstof te komen. Ondertussen meet ik de temperatuur in het oor en via de
monitor het zuurstofgehalte. De oorthermometer geeft 40,7 graden aan en het zuurstofgehalte is minder dan 60 procent.
Aan de echtgenoot, die door mijn reactie nu ook ongerust wordt, vraag ik waarom hij nu pas hulp inschakelt. „Een paar uur geleden had mijn vrouw alleen wat verhoging. Verder was er nog niets aan de hand”, vertelt hij. „Toen ik zojuist weer thuiskwam, trof ik haar zo aan.” Ik leg snel de ernst van de situatie uit en vertel dat meneer vanwege het besmettingsgevaar niet mee kan naar het ziekenhuis. Inmiddels krijgt zijn vrouw via een masker maximale zuurstof. Voordat ze de ambulance ingeschoven wordt, nemen deze mensen afscheid van elkaar. Misschien wel voor de laatste keer.
