Als er berichten naar buiten komen over een zwaargewonde bij een schietpartij in het criminele circuit, weet broeder Rik dat hij de getroffene binnenkort in de ogen kijkt. Hij zal straks de schotwonden verzorgen. „Wellicht moet ik hem ook helpen met douchen.”
De somatische afdeling van de Scheveningse gevangenis ligt enigszins verscholen in de woonwijk. Het is in meerdere opzichten een bijzondere gevangenis: de enige in Nederland waar aparte centra voor verpleging en voor psychiatrische gevangenen zijn ingericht.
Voor de balie staan enkele wachtenden. Familieleden; eenmaal per week is bezoek mogelijk. Naar binnengaan is voor een bezoeker niet eenvoudig: Identiteitscontrole, door de scan, weer door een deur een wachtruimte in en nogmaals controle. Iedere keer moet de deur weer gesloten zijn voordat de volgende opengaat.
In de koffiekamer wacht bajesbroeder Rik (43). „Nee, geen achternaam.” De forse gestalte –oorbelletje en armtatoeages– werkt al zes jaar als verpleger op de somatische afdeling. „Mijn voorkomen zegt niets, want ik heb een vrouwelijke collega van nauwelijks anderhalve meter die zeker zo veel indruk op de gevangenen maakt als ik.”
Het gebouw met twee etages oogt oud. „De nieuwbouw is in volle gang. Die hopen we binnen afzienbare tijd in gebruik te nemen.” Het pand telt 42 cellen met een bed. Twee kamers zijn afgezonderd van de rest. Die zijn bestemd voor de verpleging van gevangenen uit de extra beveiligde inrichting in Vught.
Hoe komt u aan deze baan?
„Voorheen was ik als verpleegkundige werkzaam. Zes jaar geleden kwam ik een voormalige collega tegen. Die werkte toen al op de somatische afdeling hier. Hij vond dit wel wat voor mij. Ik zag er aanvankelijk niks in, maar heb uiteindelijk toch gesolliciteerd en een aanvullende opleiding als justitieel verpleger gevolgd. Je krijgt kennis van verschillende wetten die gelden voor gevangenen en leert meer over verslavingszorg, infectieziekten, bepaalde ziektebeelden, psychiatrische problemen en dergelijke. De eerste veertien dagen heb ik m’n ogen uitgekeken. O, o o, wat ben ik begonnen, was mijn gedachte. Daarna begon ik het leuk te vinden en nu wil ik hier echt niet meer weg.”
Wat is er zo anders aan deze patiënten?
„Vooral hun mondigheid. Soms kom je verbale agressie tegen en die kan ook uitmonden in fysieke agressie. Maar dat laatste heb ik nog niet vaak meegemaakt.”
Nooit angstig?
Hard lachend: „Ik heb me nergens zo veilig gevoeld als hier. Er is altijd een bewaker bij als je iemand verzorgt. Ik heb onder meer in de acute thuiszorg gewerkt. Dan sloop ik soms midden in de nacht over balkons van flats in een volkswijk. Daar voelde ik me minder happy.”
Lees het hele artikel in Terdege (nr. 14, 26 maart 2024).
beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen
Lees verder
Lees het hele artikel in Terdege. Nog geen abonnee?
