We leven met elkaar in een bijzondere tijd. Sinds het virus in ons land is, gaat er geen dag voorbij of wij vervoeren mensen met verschijnselen van corona. Allerlei maatregelen worden genomen om de verspreiding van het virus te beperken en onze ouderen en kwetsbare mensen te beschermen. Dit is absoluut noodzakelijk, maar is helaas nog steeds niet bij iedereen doorgedrongen…
Op deze zonovergoten dinsdag rijden we weer naar een patiënt met koorts en toenemende benauwdheidsklachten. De mensen hebben eerst de huisarts laten komen, maar deze heeft meteen via de meldkamer de ambulance opgeroepen. Terwijl buiten heel de schepping weer tot bloei komt, hijs ik mijzelf deze dag voor de derde keer in het beschermingspak. ‘Gelukkig heeft de temperatuur nog geen zomerse waarde bereikt’, bedenk ik mijzelf. Als ik met de brancard voor de deur sta, doet de huisarts, eveneens volledig omgekleed, voor mij open. Hij vertelt mij in het kort de situatie: De patiënt blijkt een oudere man van 82 jaar met een uitgebreide voorgeschiedenis. Zo heeft hij in het verleden een hartoperatie gehad, is hij diabeet en heeft hij ook last van astmatische bronchitis. Duidelijk een man in de risicogroep dus. ‘Afgelopen weekend kreeg hij de eerste ziekteverschijnselen,’ vertelt de huisarts
De huisarts loopt nog even mee, om mij te helpen deze man op de brancard te krijgen. Normaal gesproken doe ik dit met de chauffeur, maar in deze situatie is het veel handiger dat hij zich ook niet hoeft te verkleden. De man ligt wat apathisch op bed, en reageert verward. Snel doe ik de standaard procedure. Dat betekent dat ik de patiënt zuurstof toedien via een neusbril en daarna geef ik een mondkapje zodat het virus zich niet makkelijk via de lucht verspreidt. De andere controlehandelingen besluit ik in de ambulance te doen. Zijn vrouw staat er met een betraand gezicht bij en realiseert zich de ernst van de situatie. ‘Zal ik mijn man ooit weer terugzien?’, vraagt ze zich hardop af. ‘Maar hij wil absoluut niet meer gereanimeerd worden hoor’, haast ze zich nog te zeggen. De huisarts bevestigt dit en zegt dat het al in de papieren is opgenomen. Inmiddels ligt de arme man op de brancard en gaan we richting de voordeur. De vrouw geeft haar man een afscheidszoen en zegt dan dat ze gelukkig afgelopen weekend nog bij de kleinkinderen op bezoek zijn geweest. De huisarts en ik kijken elkaar betekenisvol door onze beschermingsbrillen aan; wij weten genoeg… Terwijl ik de man richting de ambulance rijd, gaat de huisarts nog even terug om met zijn vrouw praten.
