In een maatschappij die steeds minder ruimte lijkt te bieden aan mensen met het syndroom van Down, zijn er ook plaatsen waar juist zij mogen stralen. Adri van Ee van De Beeldentuin in Garderen heeft dertig personeelsleden in dienst, van wie dertien die anders begaafd zijn. Zijn motivatie? „“Ik wil dat deze mensen elke dag gelukkig kunnen zijn. Ze willen erbij horen, dat vind ik het mooiste wat er is.”
Sinds april dit jaar kunnen alle zwangeren via de NIP-test (niet-invasieve prenatale test) laten onderzoeken of hun ongeboren kindje het down- of een ander syndroom heeft. Gevreesd wordt dat als gevolg hiervan het aantal abortussen zal toenemen. In Denemarken en IJsland leidde zo’n screening er al toe dat daar nauwelijks nog mensen met het syndroom van Down te vinden zijn.
Geen plaats voor mensen met down? Ondernemer Adri van Ee, zelf vader van een dochter met het downsyndroom, staat er radicaal anders in. „Soms denk ik: was er in elk gezin maar zo’n kind. Dan zou de wereld er zo anders uitzien. Een kind met down leert je liefde te geven. En je krijgt er veel liefde voor terug.”
Geen plaats voor mensen met down? Ondernemer Adri van Ee, zelf vader van een dochter met het downsyndroom, staat er radicaal anders in. „Soms denk ik: werd er in elk gezin maar zo’n kind geboren. Dan zou de wereld er zo anders uitzien. Een kind met down leert je liefde te geven. En je krijgt er veel liefde voor terug.”
Van Ee (48) en zijn vrouw Joke (47) waren twintigers toen hun oudste kind geboren werd: de nu 24-jarige Henriëtte. Ze bleek het downsyndroom te hebben en heeft het niveau van een kind van ongeveer 4 jaar. Later kregen ze nog een zoon. De ouders zien hun oudste niet als een zorgenkind, wel als een verrijking van hun leven. „Maar we weten ook niet beter dan dat zij er is; we waren nog zo jong toen ze geboren werd.”
Landelijk bekend
Vijfentwintig jaar geleden richtte Van Ee De Beeldentuin op. Eerder was hij uit liefhebberij begonnen met het gieten van tuinbeelden. De hobby groeide uit tot een professionele beeldengieterij, die na verloop van tijd werd verplaatst naar het buitenland. De beeldenverkoop bleef wel in Garderen. Toen in 2007 een nieuwe hal voor het bedrijf gebouwd zou worden, rees het plan om daar een winkel in te maken. Wie er nu rondloopt, beseft dat dat een lucratief idee is geweest. De winkel van toen is tegenwoordig een compleet ”showroomdorp” in nostalgische stijl, waar cadeauartikelen, woonaccessoires en tuindecoratie verkocht worden. Hier verrees ook lunchroom De Rozentuin, waar onder begeleiding zeven mensen met het syndroom van Down werken.
Op het terrein naast De Beeldentuin zette Van Ee negen jaar geleden het Veluws Zandsculpturenfestijn op, een jaarlijks terugkerend evenement met beelden van zand. Inmiddels heeft zijn onderneming landelijke bekendheid. Wie op een zomerse dag aan komt, ziet de bezoekers af en aan gaan. Moeders en dochters winkelen in het showroomdorp, senioren slenteren langs de tuinbeelden. Op het parkeerterrein is weinig ruimte onbezet.
Handje
In de lunchroom is het nog rustig als Van Ee, op een doordeweekse middag, aan een van de tafeltjes plaatsneemt voor een interview. Bezoekers genieten op het terras van de zon. Binnen geven de neutrale tinten, donkerhouten meubels en plafondbalken de inrichting een klassiek-landelijk tintje. Op de menukaart een uitgebreid aanbod aan drankjes, lunchgerechten, smoothies en taart.
Een van de personeelsleden brengt koffie, met een krakeling erbij. „Ze weten dat ze er altijd een koekje bij moeten doen”, zegt Van Ee. Iets bijbestellen? Op tafel staat een houten handje. Zet je het omhoog, dan komt de bediening eraan. „Dat handje hebben we speciaal laten maken”, vertelt Van Ee. „De mensen met Down kunnen één tafel tegelijk bedienen. Als intussen vanaf een andere tafel wordt geprobeerd om hun aandacht te trekken, is dat voor hen te ingewikkeld. Vandaar het handje.”
