Hij was net zijn eigen drogisterij begonnen toen de roeping tot het predikantschap met kracht terugkwam. Naast de zaak ging Nico Kleiberg theologie studeren. In 1980 deed hij intrede in de hervormde gemeente van Vinkeveen, waaraan hij verkleefd raakte. „De mensen daar hebben een Amsterdamse inslag, dat past bij mij.”
Zijn vakantiewoning, op een rustig park buiten Nunspeet, gaf ds. N. P. J. Kleiberg de naam ”Domus Pastoralis”. Jaarlijks verblijft hij er met zo’n vrouw zo’n drie maanden. Ontspannen zit de emeritus predikant uit Veenendaal in een gerieflijke tuinstoel, bovenste knoopje van het witte overhemd los. Het gazon ligt er strak bij, bloemen en heesters floreren door de mix van zon en regen.
De waterbouw wilde hij in, maar tot zijn verdriet werd hij uitgeloot. Daarom ging hij maar vervroegd in militaire dienst en kwam hij als hospik op de ambulance terecht. „De GGD van Zeist had twee witte en twee groene ambulances, vanwege de vliegbasis Soesterberg. Als er niets te doen was op de ambulance, werkte ik in het hospitaal.” Na zijn loopbaan als militair verpleegkundige trad hij in dienst bij Lekkerland, een onderneming in zoetwaren en wijnen, waar hij vijf jaar werkzaam was als vertegenwoordiger. „In 1971 hebben we in Utrecht een drogisterij gekocht, omdat ik mijn eigen bedrijf wilde hebben.”
De koop was net rond toen de roeping tot het predikambt kwam. Of, beter gezegd: terugkwam. „Mijn vader was voorzitter van de hervormde evangelisatie in Driebergen. Op een dag is een medebestuurslid totaal onverwachts overleden. Ze vonden hem langs de kant van de weg. Dat heeft diepe indruk op me gemaakt. Als jochie van een jaar of acht beloofde ik de Heere dat ik dominee zou worden. In 1971 werd ik op een nacht wakker; het leek wel of ik wakker was gemaakt. „Weet je nog wat je hebt beloofd?” Ik zag het totaal niet zitten. Mijn portemonnee had ik net leeggegooid in de zaak, mijn vrouw was in verwachting van ons eerste kind. Dominee worden kon niet, maar het móést.”
Engels
Zijn vader had er twijfels bij. „Die zag mij als iemand van twaalf ambachten en dertien ongelukken. Mijn schoonvader oordeelde iets positiever. Mijn vrouw zei niet veel. Opa van moeders kant, een godvrezende man, reageerde met de woorden: „Ach jochie, wat zul je het zwaar krijgen.” Erg bemoedigend was het allemaal niet.”
Voor de drogisterij nam hij een winkeljuffrouw in dienst, zelf ging hij op dinsdag en donderdag naar het Domplein. „Voor de vooropleiding, want ik had alleen mulo. Mei ’76 was ik klaar. Ik had alles gehaald, behalve Engels. Die taal kreeg ik er niet in. Zonder dat ik er zelf iets voor heb gedaan, ontving ik ministeriële ontheffing voor dat vak, zodat ik toch met theologie kon beginnen. Nooit is me duidelijk geworden hoe die stempel op mijn kaart is gekomen.”
Zolang hij Engels niet had gehaald, mocht hij wel theologie studeren maar geen examen afleggen. In 1980 deed hij zijn laatste tentamen. Na vijftien vergeefse pogingen van student Kleiberg verklaarde een welwillende hoogleraar ook zijn Engels akkoord. „De professoren hebben me altijd heel erg geholpen. Zonder hun hulp had ik het niet gered, zonder die van mijn vrouw evenmin. Zodra de winkeljuffrouw er was, ging ik naar de universiteit. Van vier tot halfacht hielp ik mee in de zaak en ontving ik vertegenwoordigers. Na het eten stuurde mijn vrouw me meteen naar boven om te leren. Daarin was ze keihard.”
Lees het hele artikel in Terdege (nr. 23, 4 augustus 2021).
beeld: Renate Bleijenberg-Van Leeuwen
Lees verder
Lees het hele artikel in Terdege. Nog geen abonnee?
