Een bruiloft met een herkansing

Met een vader die bruidsfotograaf is, wist Marith van Pelt-Gertenbach (22) wel dat iedere bruiloft uniek is. Maar dat sommige trouwdagen wel heel, heel uniek zijn, dat ontdekte ze pas toen ze zelf de bruid was.

De aanloop naar die dag begon zo mooi, tijdens een wintersportvakantie anderhalf jaar geleden. Op een besneeuwde bergtop vroeg Jonathan van Pelt (21) haar ten huwelijk. Een tijd van klussen en plannen volgde. Er moest een huis ingericht en een bruiloft geregeld worden. „De avond voor ons trouwen heb ik nog gordijnen staan ophangen”, vertelt Jonathan. „Gelukkig waren de coronamaatregelen juist een week voor de bruiloft verruimd. Ik heb een grote familie en iedereen kon mee. We hoefden we niet te kiezen tussen de opa’s en oma’s of de nichtjes en neefjes.” Wat Jonathan en Marith betreft kon hun grote dag beginnen.

Achterdeur

Die dag start voor Jonathan met een zeurend gevoel in zijn buik. „Ik had ook al niet lekker geslapen. Normaal ben ik niet iemand die last heeft van zenuwen, dus ik snapte niet zo goed wat er was”, blikt hij terug. „Ik besloot er niet over na te denken en had echt zin in de dag. Maar toen de fotograaf na de eerst foto’s op weg ging naar Marith, werd ik misselijk en rillering. „Toegeven aan ziek zijn is geen optie vandaag”, dacht ik nog. Maar even later begon ik toch over te geven.”

Ergens in zijn achterhoofd houdt Jonathan er rekening mee dat het toch de zenuwen zijn. Hij vraagt zijn vader om hem met de trouwauto bij Marith te brengen. „Het was een prachtig moment toen ik haar voor het eerst zag.” Jonathan voelt zich weer wat beter en besluit zijn bruid zelf naar de trouwlocatie te rijden: Fort Altena in Werkendam. „We waren nog maar een klein stukje onderweg toen ik een soort wegviel achter het stuur. We zijn gauw gestopt en ik ben bij de fotograaf ingestapt. Daar ben ik vrijwel meteen in slaap gevallen”, vertelt Jonathan, bijna verontschuldigend.

De beste vriendin van Marith, die de assistent van de fotograaf zou zijn, wordt de chauffeur van de bruid. „Het klinkt misschien gek, maar wij hebben het in die auto nog heel gezellig gehad”, lacht Marith. „Bij het fort besloten we dat Jonathan eerst maar een halfuur moest gaan slapen op een bank. Uiteindelijk skipten we de hele fotoreportage en sliep hij anderhalf uur, tot de daggasten arriveerden. Toen leek het even beter te gaan. We glipten door een achterdeur naar buiten om met de trouwauto te arriveren. Daarna begonnen we aan de fotoserie met de daggasten, maar na een paar foto’s kon Jonathan echt niet meer. Hij moest weer gaan liggen.”

Verbaasd

Inmiddels begint Marith zich zorgen te maken. Over Jonathan natuurlijk en over de trouwdag. „We wisten niet wat er was, behalve dat zijn coronatest negatief was. Ik vroeg me af of de daggasten nog wel konden blijven. Tot die tijd had ik hoop gehouden dat de officiële ceremonies konden doorgaan, maar ik wist dat nu niet meer zeker.” De ceremoniemeesters hakken uiteindelijk de knoop door. De trouwdag is voorbij voor de gasten en alleen de huwelijksvoltrekking gaat nog door met de ouders en getuigen erbij. „Het was een naar moment”, vertelt Marith. „Maar ik was ook blij dat zij de beslissing namen. Dit was op dit moment het beste.”

Lees het hele artikel in Terdege (nr. 3, 13 oktober 2021).

beeld: Jane Fotografie

Een bruiloft met een herkansing

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege
op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Een bruiloft met een herkansing

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Impressie van Terdege
op Instagram