„Een kind verliezen voelt als een deel van jezelf begraven”

Het is niet dat ze voor het overlijden van Koen geen rouw kenden in hun leven. Ze hadden eerder van nabij verlies meegemaakt. Maar echt weten wat intens verdriet is?

José: „Pas toen Koen stierf, ontdekte ik dat ik daar nog niets van had begrepen.”

Hun zoon sterft op het alleronverwachts op 6 oktober 2021. Hij is op karpervisvakantie in Frankrijk, samen met twee vrienden. Ze komen veilig aan, horen José en Erwin. En daarmee verdwijnen ook hun zorgen. Het vissen brengt niet echt risico’s met zich mee, dus wat kan er menselijkerwijs gesproken nog misgaan?

Alles, weten ze nu.

Na het vissen die woensdag nemen Koen en zijn vrienden om de beurt een douche. Bij de vrienden staat het raam van de badkamer open. Een van de vrienden doet dit na een tijdje, vanwege de kou, dicht. Koen komt om het leven door koolmonoxidevergiftiging, vanwege een gebrekkig opgehangen geiser in de badkamer, terwijl zijn vrienden een paar meter verderop tevergeefs op hem wachten.

Koens broer Rick: „Na een uur gingen ze bij hem kijken. Ze bonkten op de deur. Toen Koen geen antwoord gaf, hebben ze de deur eruit gerukt en zagen ze hem liggen. Ze trokken hem naar buiten, belden het noodnummer en daarna mij. „Ze zijn Koen aan het reanimeren”, riep een van de vrienden door de telefoon. Ik kon niet geloven wat hij zei. Maar toen hoorde ik sirenes op de achtergrond en begreep ik dat het menens was. Ik heb mijn moeder gebeld en verteld dat ze Koen gevonden hadden en dat de traumahelikopter onderweg was.” José: „Ik stond aan de grond genageld en leefde tussen hoop en vrees, biddend of het mee mocht vallen. Al voelde ik ook wel aan dat het zeer ernstig was. Rick was binnen tien minuten bij ons huis en vertelde dat Koen was overleden. Dan stort je wereld in. Dan ben je echt radeloos, verdoofd. En achteraf gezien ook sterk, omdat je kracht krijgt van Boven om te doen wat je moet doen.”

Regenboog

José en Rick spoeden zich nog diezelfde woensdagavond naar Frankrijk. Erwin en zoon Niels gaan niet mee, want zij hebben geen geldig coronabewijs.

Als ze in Frankrijk aankomen, krijgen ze Koen niet te zien. Zijn lichaam is in beslag genomen door de Franse autoriteiten. José: „Dat is zo verschrikkelijk. We hadden nergens meer zeggenschap over. We dachten: we gaan erheen, blijven er een nachtje en nemen hem mee terug. Maar zo werkt het niet. We hadden geen idee wat ons te wachten stond. Toen we om twee uur ’s nachts aankwamen, werden we meteen verhoord: of Koen misschien ziek, verslaafd of depressief was. En de volgende dag weer.”

Omdat dan nog onbekend is waardoor Koen is overleden, worden zijn vrienden als verdachten behandeld en wordt het douchegebouw verzegeld. José: „In Nederland begonnen meteen verhalen de ronde te doen dat hij zichzelf iets aangedaan had. Dat doet zo gigantisch pijn. Als er iemand positief in het leven stond, was het Koen.”

Het enige wat ze willen, is Koen zien en hem zo spoedig mogelijk naar Nederland proberen te krijgen. Maar dat kan pas nadat de autopsie heeft plaatsgevonden. Om dat te bespoedigen, doen de Van der Helms wat ze kunnen. Ze nemen contact op met de Franse politie, bellen de ambassade en het ministerie van Buitenlandse Zaken. Dan krijgen ze bericht: op vrijdagmiddag is er een kans dat ze hun zoon en broertje even kunnen zien. José: „Maar garanderen konden ze het niet.”

Lees het hele interview met de familie Van der Helm in Terdege (nr. 15, 9 april 2024).

beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen

„Een kind verliezen voelt als een deel van jezelf begraven”

Wat vond je van dit artikel?

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege
op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

„Een kind verliezen voelt als een deel van jezelf begraven”

Wat vond je van dit artikel?

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Impressie van Terdege
op Instagram