Tijdens het mooiste deel van de huwelijksdag van de door mij gekapte bruidjes ben ik nooit aanwezig: het kerkelijk huwelijk. Als ik een bruidspaar zie knielen in de kerk, bezorgt mij dit altijd een brok in de keel van ontroering. Maar wat ik onlangs meemaakte, zal ik nooit meer vergeten. Het maakte zoveel indruk op mij!
Ik arriveer bij mijn bruid. Direct bij binnenkomst word ik verwelkomd door de moeder van de bruid die, zittend in een rolstoel, me hartelijk de hand drukt. Ze wijst me de kamer waar ik me kan installeren met al mijn krultangen en haarlakbussen. Nog geen minuut later drukt ze me al een geurige kop thee in de handen en twee beschuiten. Wat een lieve, zorgende en vooral energieke vrouw! Haar rolstoel is op het oog totaal geen belemmering voor haar.
Na het verzorgen van het kapsel, en het aantrekken van de trouwjurk, word ik uitgenodigd aan de ontbijttafel. Rondom de tafel zitten de nog thuiswonende kinderen. Gelijk valt mij op dat er geen vader aanwezig is in dit grote gezin. Een van de zussen van de bruid vertelt dat de vader een aantal jaren terug is overleden. Een gemis op deze mooie dag!
De moeder van het gezin leest uit de Bijbel. Ik zie de emoties wisselen op de gezichten. Verdriet, blijdschap en vooral een diepe onderlinge verbondenheid. Dit gezin heeft al zoveel meegemaakt met elkaar dat een dag als deze extra veel herinneringen oproept.
Na het lezen laat de moeder zich uit haar rolstoel zakken. Op haar knieën op de keukenvloer bidt ze vurig voor haar lieve meisje dat vandaag trouwt, en voor het behoud van haar gezin. Ze besluit haar gebed met een wens: Of deze dag tot Gods eer mag zijn!
Met tranen in mijn ogen, en een brok in mijn keel zing ik daarna mee: Psalm 66 vers 1.
Juich, aarde, juich met blijde galmen,
Den groten Schepper van 't heelal;
Zing d' eer Zijns naams met dankb're psalmen;
Verhef Zijn roem met lofgeschal.
