”Mama, zal ik je even knuffelen?” zei het bijna 3-jarige zoontje van klinisch psycholoog Aline Verhoeff nadat er een auto tegen die van hen aan was gereden. ”Zo reageerde hij op mijn schrik. O, wat erg, wat erg, riep ik steeds.” Beiden kwamen er zonder kleerscheuren vanaf, maar vergeten is ze het voorval niet, al is het inmiddels dertien jaar geleden. ”Een verkeersongeval haalt je gevoel van controle onderuit.”
Fietser aangereden.” „Man zwaargewond bij motorongeluk.” „Kettingbotsing op A2.” Berichten als deze zijn dagelijks nieuws in het drukke Nederland.
Harriet Beldman leest ze anders nadat ze twee jaar geleden zelf een ongeval meemaakte. „Het raakt me nu allemaal veel meer. Je voelt wat mensen voelen. De machteloosheid op zo’n moment, dat je geen idee hebt wat het beste is om te doen.” Harriet en haar man en zwager waren na een skivakantie in Oostenrijk onderweg naar huis toen ze op een Duitse snelweg van achteren werden aangereden. „Onze auto ging tollen, botste tegen de linker vangrail en kwam tegen de rechter vangrail tot stilstand.
Ook Nelanda de Jong (39) uit Katwijk aan Zee maakte een ongeval mee.
”Met onze vier kinderen in de auto reed ik in augustus 2007 over de A58, toen ik met de linkerwielen in de berm belandde. We kwamen terug van vakantie op Camping Schoolzicht in Aagtekerke. Mijn man was al eerder naar huis gegaan om onze viswinkel in Voorschoten te openen. Ik reed in een geleende, kleine auto. Bij het inhalen ging het mis. Door verkeerd tegen te sturen nadat we in de berm raakten, staken we de snelweg over, sloegen over de kop en kwamen terecht in een greppel. Mijn oudste dochter Connie van toen 6 jaar is uit de auto geslingerd. Ze had een heupgordel om die wat wijd zat. Dat soort gordels waren destijds nog toegestaan, nu niet meer. Zij heeft hersenletsel aan het ongeluk overgehouden. De rem is er een beetje af bij haar en ze is snel overprikkeld. Ze heeft het Driestar College in Gouda nog geprobeerd, gewoon middelbaar onderwijs dus, maar dat bleek te zwaar. Nu volgt ze praktijkonderwijs op de Recon, een school in Rotterdam voor langdurig zieke kinderen. Connie is 17, maar lijkt in haar doen en laten een paar jaar jonger. Ze loopt ook wat moeilijker dan eerst.
Maar ze had er ook niet meer kunnen zijn. Het had honderd keer erger kunnen aflopen. Toch is haar leven niet altijd makkelijk. Kinderen zijn onderling best hard tegen elkaar. En als iemand een beetje anders is qua gedrag dan de rest... Ze wordt getolereerd, maar niet geaccepteerd, zo is het gewoon.
Zelf weet ik helemaal niets meer van het ongeluk. In mijn hoofd is het nooit gebeurd. Ik werd wakker in het ziekenhuis en dacht dat ik een kind had gekregen. Want de vorige keer dat ik er lag was vanwege een bevalling. Ik weet ook helemaal niets meer van de vakantie in Zeeland. Pas twee weken na het ongeluk ben ik weer écht bij bewustzijn gekomen. Daarvoor functioneerde ik wel, maar was ik er niet helemaal bij. Het kan een shock zijn geweest. Maar het kon ook door de hersenkneuzing komen die ik had opgelopen.
Connie en ik hebben allebei op de ic van het academisch ziekenhuis in Antwerpen gelegen. Connie werd een maand lang in coma gehouden. Ik had bekneld gezeten en drie ribben gebroken. Lange tijd zag ik alles dubbel, daarvoor heb ik nu een bril.
De andere kinderen zijn naar het ziekenhuis in Goes gebracht. Onze zoon van 8 had een flinke hersenschudding en de dochter van 2 een gebroken been. Onze baby had niets. Pas in december, net voor de kerstvakantie, waren we als gezin weer samen, thuis in Katwijk.
Het heeft bijna een jaar geduurd voor ik m’n gezin weer zelf kon runnen. Door die hersenkneuzing kon ik een hele tijd maar één ding tegelijk. Eten koken lukte wel, maar als intussen een van de kinderen iets kwam vragen, dan brandde de boel aan. We hebben een tijd thuiszorg gehad. Er is ook veel hulp aangeboden door bekenden, ook van de kerk, maar ik was bang dat dat veel energie zou kosten. Dan ben je toch steeds weer je verhaal aan het vertellen. En dat was te veel.
Het is wonderlijk hoe mooi hersenen werken, dat besef ik nu echt. Want op een gegeven moment ging het weer goed en was tafeldekken niet meer een kwestie van één bord op tafel zetten en dan denken dat je klaar bent.
Ja, het ongeluk was levensveranderend. Als je jong bent, sta je er niet zo bij stil dat je kunt overlijden. Je weet het wel, verstandelijk, maar dat ook voelen en beleven is iets anders. Ik leef nu bewuster en ben afhankelijker van God.
We zijn ook nuchter. Waarom ik in de berm terechtgekomen ben, weet ik niet. Had het ermee te maken dat ik niet in onze eigen auto reed? Dat de auto minder stabiel was omdat er een skidrager op het dak lag die wat naar voren helde? Ik weet het allemaal niet. Ik heb het laten rusten. Het is zoals het is en we moeten hiermee leven. Er is veel voor ons gebeden, ook landelijk. Dat merken we, nog altijd. We ervaren dat God ons dagelijks overlaadt met Zijn gunstbewijzen.”
