Elke keer blijkt het toch weer gekker te kunnen

„Wat we nu toch hebben... Hier moeten we wat mee.” Tijdens de lunch schuiven twee wijkagenten bij me aan tafel. Ze vertellen dat er afgelopen weekend in het recreatiebos een jong meisje onwel is geworden en dat ze om die reden even een huisbezoek aflegden bij dat gezin. Moeder gaf aan dat het meisje xtc had gebruikt en dat ze er via de telefoon van haar dochter achtergekomen was bij wie de tiener dit had gekocht. Verder zouden er dat weekend meer meisjes xtc hebben gebruikt.

Samen met de wijkagenten loop ik naar de afdeling bureaurecherche. Daar leggen we de casus voor en ik hoef niet erg mijn best te doen om de urgentie uit te leggen. Dit dient onmiddellijk opgepakt te worden. Kinderen van 12, 13 jaar die xtc gebruiken... We moeten ingrijpen voordat er slachtoffers vallen.

De telefoon is in beslag genomen en we analyseren de koop. Van de verkoper weten we snel de identiteit vast te stellen. Een 17-jarige jongen uit de wijk. Ik heb in mijn 20-jarige politiecarrière al best wat gezien. Elke keer blijkt het toch weer gekker te kunnen. We vinden het gesprek, dat gevoerd wordt via privéberichten op Instagram, deels door tekstberichten, deels door spraakberichten. Ik geloof mijn oren niet als ik de spraakberichten hoor. Het meisje weet precies waarover ze het heeft en onderhandelt over de prijs. Ze wil vier raketjes, acht laarsjes en somt alle namen op van de pillen die ze wil hebben. Ze praat erover alsof het dropjes zijn. In totaal koopt ze dertig pillen. „Ja, we hebben een feestje en ik bestel voor heel de groep.”

Wij besluiten direct een instap bij de ouders van de jongen te doen. Zij zijn gescheiden, dus we gaan bij twee woningen naar binnen. Bij de vader is het raak. Daar wordt een hoeveelheid xtc, speed en hasj aangetroffen. Ook diverse zakjes, weegschaaltje en andere dealersbenodigdheden. De jongen wordt aangehouden en meegenomen naar het bureau. Beide ouders zijn verslagen en verlenen alle medewerking. Het meisje van 12 wordt dezelfde dag nog op de gesloten afdeling van een jeugdinstelling geplaatst. Er zijn al langer zorgen over haar.

Als ik aan het eind van m’n dienst naar huis fiets, speelt er vanalles door m’n hoofd. Twaalf jaar, groep 8. Feesten, drinken, harddrugsgebruik. Wat is dit voor een wereld? Het is dat ik het zelf gezien heb, anders had ik het niet geloofd. Ik ben geneigd te denken: vast een laag sociaal, crimineel gezin. Of van die ouders die niet omzien naar hun kinderen, gescheiden zeker? Of te druk met zichzelf? Dit gebeurt niet in stabiele gezinnen. Niets is minder waar. Ik heb met de ouders te doen.

beeld: Sjaak Verboom