Ruim vijftien jaar woonde ze met haar gezin in China. Ellen Boogaard-Mauritz (51) kreeg er hart voor het Chinese volk en de cultuur. Dat niet alleen: ze werd er doula. Met veel passie stond ze zwangeren terzijde in een land dat nauwelijks professionele zwangerschapsbegeleiding kent.
Hun woning in Ede, ooit bedoeld als tijdelijk onderkomen, is een blijvertje geworden. Twee jaar geleden keerde het vijfkoppige gezin Boogaard terug uit China omdat een dochter in Nederland aan een vervolgopleiding zou beginnen. „We zouden eigenlijk na een halfjaar weer teruggaan. Maar toen we hier waren, maakte de Heere ons door een aantal gebeurtenissen duidelijk dat we naar Nederland terug moesten verhuizen. We zouden nog voor drie maanden naar China gaan om afscheid te nemen en ons huis op te doeken. Maar dat is er vanwege corona ook niet van gekomen. Het is voor ieder van ons een behoorlijke schok geweest om zo plotseling niet meer terug te komen in het land waar we vijftien jaar hebben gewoond.”
De onverwachte terugkeer maakt dat het de eerste tijd voor Ellen, Erik en hun kinderen best lastig is om hun draai in Nederland te vinden. „Daarbij kwam de lockdown met alle beperkingen, die het moeilijk maakten om bijvoorbeeld vrienden te maken en aan activiteiten mee te doen. Met ups en downs vonden we als gezin en elk persoonlijk onze weg.”
Boek
Nu, twee jaar later, gaat het beter. En daarmee is ook Ellens ondernemingszin teruggekeerd. Zo schreef ze samen met haar zus Elise Pater-Mauritz een boek over zwangerschap en geboorte vanuit christelijk perspectief. Dat komt in oktober uit.
Ook heeft Ellen in Ede een praktijk opgezet als doula (geboortecoach, red). „Ik vind het fijn om hier in Nederland wat te doen met de ervaringen die ik in China heb opgedaan in de geboortezorg. Want ik vind zwangerschap en geboorte zo’n uitermate mooi terrein, waarin je ziet hoe bijzonder de schepping is. Dat maakt me nog elke keer verwonderd, dat raakt echt mijn hart.”
Haar ervaringen in China zal ze echter nooit vergeten. Het Aziatische land verovert Ellens hart als jongvolwassene al, als ze er als verpleegkundige korte tijd in een kindertehuis aan de slag gaat. Het werk raakt haar ontzettend en ze voelt zich er op haar plek.
Korte tijd later leert ze haar man Erik kennen en ze blijken het verlangen te delen om naar China te emigreren. Vijf jaar na hun huwelijk vertrekken ze om er een bedrijf op te zetten in tekensoftware voor architecten.
Het land stelt hen voor uitdagingen. Een van die uitdagingen is het onderwijs aan hun drie jonge kinderen. Ellen: „Aan een Chinese school zitten veel haken en ogen vanwege het gedachtegoed van waaruit er onderwijs gegeven wordt. Thuisonderwijs zag ik op dat moment niet zitten. Maar een internationale school is verschrikkelijk duur. Dan heb je het over bedragen van 25.000 dollar per jaar.”
Er komt een oplossing. De internationale school heeft een schoolverpleegster nodig. Ellen krijgt het verzoek of zij deze taak op zich wil nemen. Ze ontvangt er geen salaris voor, maar haar kinderen mogen gratis naar school. Ellen springt erop in en doet dit werk zeven jaar lang.
Na twee jaar vertrekt een collega die onder meer buitenlanders in China ondersteunde bij zwangerschap, geboorte en in de kraamtijd. Bij haar vertrek vraagt de Amerikaanse of Ellen haar taken op zich wil nemen. Of nou ja, vraagt? „Ik zal jou mijn spullen geven, dan kunnen ze jou hier voortaan voor benaderen, deelde ze mee”, vertelt Ellen lachend.
Al snel vindt ze het heel leuk om te doen. Ellens werkveld breidt zich uit. „Vrouwelijke Chinese docenten die op de internationale school werkten, hoorden van mijn vrijwilligerswerk onder zwangeren en vroegen of ik hen ook kon helpen. Maar de taal was een uitdaging. Ik kon me in het dagelijks leven goed redden in het Chinees, maar de woorden rondom zwangerschap, geboorte en kraamtijd zijn heel specifiek. Gelukkig kende ik een verloskundige die in een ander deel van China werkte. Zij stuurde me haar powerpointpresentatie toe. Zo had ik een goede basis om aan het werk te kunnen gaan.”
Lees het hele artikel in Terdege (nr. 1, 29 september 2021).
beeld: Dieuwertje Bravenboer
Lees verder
Lees het hele artikel in Terdege. Nog geen abonnee?
