Hij weet zich geroepen om het Evangelie te verkondigen, maar een dominee voelt ds. A.T. Vergunst zich niet. Wíl hij ook niet zijn. Daarin weet hij zich gevormd door zijn vader, over wie onlangs een biografie verscheen. ”Ik herken mezelf heel sterk in hem, vooral in zijn periode als jong predikant.”
Hij is net terug uit Nieuw-Zeeland. Sinds ds. A.T. Vergunst (58) zijn gemeente in dit werelddeel verwisselde voor Waupun, een dorp in de Amerikaanse staat Wisconsin, reisde hij minstens één keer per jaar voor enkele weken naar Carterton. Om er te preken, pastorale bezoeken af te leggen, deel te nemen aan een driedaags jeugdkamp en kinderen en kleinkinderen te bezoeken. Zo bestendigde hij de band met de kleine kudde aan de andere zijde van de wereld. „Een leuke bijkomstigheid was dat ik even de kou kon ontvluchten. Het is hier nu 25 graden onder nul, in Nieuw-Zeeland 30 graden boven nul.”
Binnenkort bent u weer predikant in Carterton. Hoe ervaart u dat?
„Het geeft gemengde gevoelens. Ik verlang ernaar om het werk daar op te pakken en verder uit te breiden, in de hoop dat de Heere me daarvoor wil gebruiken. Tegelijk is het heel pijnlijk om de gemeente van Waupun, die bijna net zo geïsoleerd is als die in Nieuw-Zeeland, achter te moeten laten.”
En een aantal kinderen.
„Inderdaad, er blijven vijf kinderen achter in Michigan en Wisconsin. Een aantal van hen is getrouwd, maar onze dochter van 18 laten we met zorg achter. Op die leeftijd heb je je ouders nog nodig, maar ze wil vliegtuigtechniek gaan studeren. Daarvoor is in Nieuw-Zeeland geen opleiding. Onze jongste zoon gaat mee naar Nieuw-Zeeland, waar twee getrouwde kinderen, een pleegdochter en onze acht kleinkinderen wonen. Dat is weer een voordeel: we krijgen de kleinkinderen dichtbij.”
Ds. A.T. Vergunst is een van de sprekers op de Terdege Vriendinnendag. Kijk op terdege.nl/vriendinnendag voor meer info.
