Wie denkt dat je landgoed Amelisweerd met een halve dag wel gezien hebt, heeft het mis. Het recreatiegebied nabij Utrecht biedt meer verrassingen dan je in een paar uur tot je kunt nemen.
Wandelen is in. Kranten, magazines en zelfs speciale apps proberen je ervan te doordringen hoe goed het is om de benenwagen te nemen. Speciale gps-trackers houden bij hoeveel stappen je zet, hoeveel energie je verbrandt en dus hoe goed je bezig bent geweest.
Maar overdaad schaadt. Ik moet opbiechten dat ik af en toe een beetje moe word van al die wandeljuichverhalen. Zeker als je nauwelijks verder komt dan je eigen omgeving: weer dat zandpaadje, opnieuw dat laantje met overhangende bomen en voor de zoveelste keer over dat bruggetje.
Amelisweerd biedt de oplossing. Het landgoed sluit naadloos aan bij de trend door bij de uit te printen wandelroutes zelfs het aantal stappen te vermelden dat ermee gemoeid is.
Belangrijker nog: het uitgebreide gebied in de buurt van Utrecht is een lust voor het oog, met op de achtergrond een orkest van onophoudelijk vogelgekwetter. Het is een prachtig stuk Nederlandse natuur.
Dat begint al bij aankomst op de parkeerplaats. De geur van versgemaaid gras dringt mijn neusgaten binnen zodra ik richting het oude landhuis loop, dat normaal gesproken dient als museum maar nu vanwege corona gesloten is. Rechts van mij is de bestuurder van een machine met oneindig geduld bezig een grote stapel gekortwiekt gras te schudden, zodat het drogen kan. Links staart een reiger voor zich uit in het niets, bewegingloos. Om dan traag klapwiekend de lucht in te vliegen en even later aan de rand van een sloot opnieuw tot starre bewegingloosheid te vervallen.
Ik ben niet de enige bezoeker op deze zonnige morgen in juni. Langs de rand van het riviertje dat om het landhuis heen stroomt, liggen zonnebaders. Een heer op leeftijd vaart zijn kano naar de kant en helpt galant een dame aan boord. Op het riviertje bevinden zich al meerdere kanovaarders, die zich met langzame slagen een weg banen door het troebele water.
Kersentijd
Bij het terras van de biologische eetgelegenheid De Veldkeuken, tegenover het landhuis, is het druk. Een rij bezoekers staat voor het hek te wachten om binnengelaten te worden zodra er een tafeltje vrij komt.
Ook de aangrenzende bakkerij wordt goed bezocht. „Ik kom hier elke week speciaal voor de Pain Gris”, zegt Wim, een vriendelijke bezoeker van boven de 50. „Echt een aanrader.” Inderdaad heeft de bakkerij niet aan populariteit te klagen, zegt ook de winkelbediende. „Vandaag is het een beetje te warm voor veel bezoekers, maar normaal gesproken is het hier echt druk.”
Lees het hele artikel in Terdege (23 juni 2021).
beeld: Tineke van der Eems
Lees verder
Lees het hele artikel in Terdege. Nog geen abonnee?
