Voordat ze begon met romans schrijven, was Irma Joubert jarenlang docent geschiedenis. En in zekere zin is ze dat nog steeds. De Zuid-Afrikaanse schrijfster brengt in elk van haar boeken een ander stukje geschiedenis tot leven. Toen ze een paar jaar geleden Nunspeet bezocht, wist ze direct dat haar volgende boek zich daar moest afspelen.
Verweerde stenen muren, een hoog houten plafond. Irma Joubert en haar man logeren bij hun zoon, die met zijn gezin tijdelijk in Delft verblijft voor zijn werk. Hij woont in een voormalig fabriekspand, midden tussen de grachten en de kades van de oude binnenstad. Hollandser wordt het bijna niet.
Jouberts moedertaal is Afrikaans, maar een interview waarin de vragen in het Nederlands klinken en de antwoorden in het Afrikaans, blijkt prima te werken. Soms herhaalt ze iets in andere woorden, om er zeker van te zijn dat de bedoeling duidelijk is. Baie leuk, dat is dus heel leuk. Bepantser tegen de kou. Bestand. En valschermen zijn parachutes. Als ik haar vraag of ze vaak in Nederland komt, lacht ze. Ze is hier inderdaad regelmatig, maar ”vaak” is ”slaap” in het Afrikaans. „Gereeld, zeggen wij.”
De achternaam van haar grootvader was Moerdijk. „Hij emigreerde in 1890 vanuit Nederland naar Zuid-Afrika. Allebei mijn ouders in Zuid-Afrika geboren en onze vier kinders ook allemaal. Alleen onze kleinzoon Jan, die is in februari hier in Nederland geboren. Dat is ons kleine kaasie.” Ze lacht alweer – dat doet ze gereeld tijdens het gesprek. „In Zuid-Afrika noemen we de Hollanders kaaskoppen, vandaar.”
