Getroost onder het kruis - Terdege

Getroost onder het kruis

harkema

Een dubbele vorm van kanker knakte de gezondheid van ds. H. Harkema. Toen een arts bij zijn vrouw acute leukemie constateerde, werden de omstandigheden nog donkerder. Toch hield hij goede moed. „We zijn ervan overtuigd dat de Heere het beter weet dan wij.”

Voor hervormd gereformeerden is de naam van dominee Harke Harkema (70) onlosmakelijk verbonden aan Onstwedde. Gedurende 22 jaar was hij daar predikant. Begin 2013 keerde hij terug naar het Groningse dorp, naar hij dacht voor enkele maanden. Na een succesvolle behandeling van prostaatkanker bleek hij ook de ziekte van Kahler te hebben. Door zijn lichamelijke conditie was hij niet in staat een afscheidspreek te houden in Middelharnis, zijn laatste gemeente. Dat deed prof. A. de Reuver in zijn plaats.

Met een uitermate broos lichaam verhuisde hij met echtgenote Ina van Middelharnis naar Onstwedde, in de verwachting dat zijn laatste reis nabij was. God beschikte anders. Er kwam een keer ten goede in het ziekteproces. De blijdschap die dat gaf, werd overschaduwd door nieuwe zorgen. Bij Ina, die al een beenmergafwijking had, werd acute leukemie geconstateerd. Ter bestrijding van de ziekte onderging ze een stamceltransplantatie. „We zijn hier door een diep dal gegaan en tegelijk op wonderlijke wijze geholpen”, constateert de predikant. Bij hemzelf liep een beoogde stamceltransplantatie met eigen stamcellen op niets uit. „Ik heb wel het hele voortraject gehad, met zware chemokuren, maar het oogsten van de stamcellen lukte niet.”

Preekstoel

„We hadden ons de emeritaatsperiode anders voorgesteld”, bekent zijn echtgenote. „Mijn man heeft altijd een heel druk leven gehad. Ik dacht dat hij het na zijn 65e verjaardag wat rustiger zou krijgen. In plaats daarvan kregen we het druk met doktersbezoeken, onderzoeken en behandelingen.”

De hervormde emerituspredikant telt vooral zijn zegeningen. Zijn lichaam is zwak. Dagelijks komt een wijkverpleegster hem wassen. In de loop der jaren werd hij ruim 20 centimeter korter, door inzakkende ruggenwervels. De pijn die dat meebrengt, wordt onderdrukt door morfinepleisters.

„Maar daar staat heel veel tegenover. We mogen nog samen zijn, hebben een fijn huis en genieten van de kinderen en kleinkinderen. Dat hadden we misschien anders beleefd als ik mijn gezondheid had behouden. Dan was ik waarschijnlijk hulp in een gemeente geworden, net als mijn vader. Die heeft na zijn emeritaat nog jaren in Bilthoven gewerkt. Een ander pluspunt is, dat hier in de jaren van mijn predikantschap veel goede contacten zijn ontstaan. Die liepen na onze terugkeer gewoon door.”

Het zwaarst was de wetenschap dat het preken definitief tot het verleden behoorde. „Kijk, daar ligt de pastorie. Ik vond het écht moeilijk als ik zondagmorgen vanuit ons appartement het bureaulampje in de studeerkamer zag branden. Dan dacht ik: dat is míjn plekje. De verkondiging van het Evangelie en de voorbereiding daarvan is het heerlijkste werk. Zelfs nu droom ik soms nog dat ik ergens op de preekstoel sta.”

Auteur

Huib de Vries

Volg ons lifestyle platform op instagram.