Ze zorgen ervoor dat je fiets weer heerlijk rijdt. Dat je kozijnen eruitzien om door een ringetje te halen. Dat je moeder goed verzorgd wordt op haar oude dag. Rens, Erick en Rebecca werken met plezier met hun handen. Tegelijk merken ze dat er in hun vak een groot tekort aan personeel is.
Geef hem een gehavend kozijn en hij weet er in mum van tijd een prachtexemplaar van te maken, strak in de verf. Een verwaarloosd muurtje? Een lik verf of een behangetje doet wonderen. Erick de Vos uit Rilland is schilder.
Het begon bij hem voor het eerst te kriebelen toen hij op het Calvijn College zat. Er waren huisjes binnen de school gezet waar de jongens en meiden van de richting bouw zich op mochten uitleven. Ze metselden, timmerden en schilderden erop los. Zo ontdekte hij zijn passie. „Je ziet al schilderend een muur of kozijn onder je handen opknappen.”
Inmiddels is Erick twee jaar bezig met de schildersvakopleiding en al evenzoveel jaar aan het werk. Zijn baas is blij met hem, want de spoeling is dun. Veel werk, weinig personeel, daar komt het op neer. „Het is druk bij het bedrijf. De afgelopen jaren hebben we veel opdrachten gekregen. Meestal voor buitenschilderwerk.”
De afgelopen twee jaar is het personeelsbestand bij het bedrijf gehalveerd, vertelt hij.
„Twee collega’s zijn met pensioen gegaan, één is er voor zichzelf begonnen. Maar nieuwe collega’s krijgen is moeilijk. Op vacatures komt haast geen reactie. Daardoor gaat het werk langzaam. Mijn baas zegt dat we nog opdrachten van vorig jaar hebben staan. Als er nu iemand belt om een offerte te laten maken, zegt hij dat het zo een jaar kan duren voordat diegene aan de beurt is. Maar dat is overal zo denk ik, bij elk schildersbedrijf.”
Er zijn niet zo veel jongens die voor het vak kiezen in zijn omgeving, merkt hij.
„Ik deed de schildersvakopleiding met maar twee anderen van het Calvijn. En van mijn niveau 2-klas zijn er maar acht doorgestroomd naar niveau 3.”
Misschien is het werk te zwaar? „Nee, valt best mee”, antwoordt hij nuchter. „Natuurlijk is het wel even sjouwen als je met blikken verf een ladder op moet. Maar ook weer niet zo heel erg.”
Saai? „Ook niet. De afwisseling is leuk. Het schildersvak is heel breed. We behangen ook en zetten soms glas. Of we vervangen kozijnen met houtrot.”
En neem nu het contact met de klanten. Overal waar hij komt, is het weer anders. Vrijstaande villa’s, rijtjeshuizen, bedrijfspanden: Erick neemt ze allemaal onderhanden. Met een beetje geluk wordt hij door de opdrachtgevers nog in de watten gelegd ook.
Het liefst doet hij trouwens behangwerk, al zijn zulke klussen in de minderheid. „Behangen is een secuur werkje. Je moet de naden van de papierstroken goed op elkaar aansluiten. Als er een patroon op het behang zit, moet dat netjes in elkaar overlopen. Ik vind het leuk dat je al behangend ziet hoe mooi een muur kan worden.” Zijn familie en vrienden hebben het goed bekeken. Ze schakelen hem gewoon in bij een schilderklus. Daarmee hebben ze een goede en vertrouwde klusser aan huis én omzeilen ze de wachtlijsten.
„Zo ben ik de afgelopen maanden op zaterdagen vaak bij familie bezig. Ook ik heb inmiddels een wachtlijst; ik heb al opdrachten liggen voor volgend jaar.”
Stressen doet hij niet. Want moe is moe na een dag werken voor de baas. „Maar op zaterdagen wat bijverdienen vind ik niet erg. Ik houd wel van een beetje klussen.”
Lees het hele artikel in Terdege (nr. 4, 8 november 2022). Voor dit artikel spraken we ook met fietsenmaker Rens uit Middelburg en met de Rijssense Rebecca, die in de zorg werkt.
beeld: Tineke van der Eems