Als ik op een winteravond dienst heb, komt er een melding binnen over een jongen die wordt vastgehouden door zijn ouders. Hij is weggelopen uit een zorginstelling. Samen met mijn collega ga ik ernaartoe.
De ouders hebben de politiemeldkamer gebeld, omdat de jongen probeert weg te rennen en zelfs met hen in gevecht is geraakt.
Van de collega van de meldkamer krijg ik toestemming om ”met toeters en bellen” naar het gezin te rijden.
Als ik aankom, zie ik inderdaad dat de jongen zich probeert los te rukken uit de greep van zijn ouders.
Ik ren op hen af om de jongen beet te pakken en naar de politiebus te brengen, om daar in ieder geval even rustig met hem te kunnen praten.
Die kans krijg ik echter niet. Hij stompt mij meerdere malen tegen mijn hoofd en spuugt me in mijn gezicht.
Van het ene op het andere moment word ik geconfronteerd met een hoge mate van geweld.
Mijn collega wordt ondertussen tegengehouden door de moeder. Er ontstaan vreemde situaties, want inmiddels werken de ouders ook mij tegen.
Huh, hadden zij niet zelf gebeld?
Ja, dat klopt.
Maar zodra er door de politie geweld moet worden toegepast, zien we vaker dit soort reacties. De bellers keren zich nu tegen de politie.
Geweld door wie dan ook ziet er nu eenmaal niet fijn uit.
Uiteindelijk krijgen we de jongen toch in de bus. Hij blijft om zich heen trappen en slaan. Als gevolg van alle stompen loop ik een hersenschudding op. Ook dit kan het politiewerk dus met zich meebrengen.
De jongen wordt overgebracht naar de zorginstelling, waar hij hopelijk de juiste hulp krijgt. Dat is het belangrijkste.
Politieagent André Nieuwkoop en ambulancechauffeur Jan de Vries schrijven om de beurt een column in Terdege.
Smaakt Terdege naar meer?
En wil je de andere artikelen ook graag lezen?
