Het oude centrum van Dresden is absoluut prachtig. Toch, wie een middag overheeft moet de Elbe oversteken naar de wijk Neustadt. Een bezoek aan een eigenzinnig stadsdeel.
Het was eind jaren 70, in de tijd dat Oost-Duitsland nog DDR heette, dat ik met de trein vanuit Berlijn naar Dresden reed. De voorlaatste halte, station Dresden-Neustadt, was omgeven door neoklassieke gebouwen van eind negentiende eeuw. Graag was ik daar uitgestapt, maar de bestemming van de groepsreis was Dresden-Altstadt, de oude binnenstad van de Saksische hoofdstad. Dat was in eerste instantie een kleine afknapper, want rond het station was het een en al nieuwbouw. Dat betekende grijze betonnen blokken, waar het communistische Oostblok in grossierde.
Die nieuwbouw was natuurlijk nodig door het zware geallieerde bombardement van februari 1945. Maar terwijl er van de oude binnenstad weinig heel bleef, kwam Dresden-Neustadt er toen genadig van af. Dichter bij het oude centrum waren verschillende gebouwen weer opgebouwd. Het paleiscomplex de Zwinger met zijn kunstschatten was voor publiek opengesteld. Ook een deel van het Residentieslot was in oude luister hersteld. Eind jaren 70 was de Frauenkirche nog een ruïne en diende, net als nu nog de Gedächtniskirche in West-Berlijn, als oorlogsmonument.
NIEUWE STAD
Een paar maanden geleden was ik terug in Dresden. De Altstadt kende ik bijna niet meer terug. De Frauenkirche was door de Duitsers, met hulp van mensen uit de hele wereld, herbouwd en staat er nu als teken van verzoening. Het Residentieslot mag er ook weer zijn. Nog een aantal gebouwen is in oude luister hersteld, zodat Dresden zich weer het Florence aan de Elbe mag noemen.
