Kees Perquin: een tuinbaas die eigenlijk boswachter is

Het is een eeuwenoud beroep: tuinbaas. In vroeger tijden stuurde de tuinbaas een hele tuinploeg aan, nu zorgt hij vaak samen met vrijwilligers voor het groen van een eeuwenoud landgoed, kasteel of park. Terdege keek mee bij twee tuinbazen.

Ooit begon hij aan de lerarenopleiding economie. Nu is Kees Perquin boswachter en tuinbaas van buitenplaats De Tempel, waar de oudste eik van Rotterdam staat én een vleermuizensnelweg loopt.

Aan het eind van een werkdag fietst boswachter Kees Perquin (36) soms nog even langs buitenplaats De Tempel om te kijken hoe het water staat. Dan zet hij „een kraantje open, zodat de ene buurman niet met een droge sloot zit en de andere niet met een overstroomd weiland.”

Aan dat noodzakelijke waterbeheer heeft de buitenplaats ook zijn bijzondere naam te danken, vertelt Kees. „Een tempel is een oud instrument om water in of uit te laten. Door de ligging van de buitenplaats is er veel te doen aan waterbeheer.” Met een lach: „De vorige tuinbaas werd ook wel ”de tempelbaas” genoemd.”

Deze groene oase midden in de Randstad is onbekend bij veel mensen. Maar als het aan Natuurmonumenten ligt, gaat daar verandering in komen. Sinds de vereniging een paar jaar geleden het beheer heeft overgenomen van de gemeente Rotterdam, worden alle zeilen bijgezet om jaren achterstallig onderhoud in te halen. Als tuinbaas speelt Kees daar een belangrijke rol in. Hij is als boswachter verantwoordelijk voor verschillende gebieden, waaronder buitenplaats De Tempel. „Ik ben een tuinbaas die eigenlijk boswachter is. Het is mijn taak om geen afbreuk te doen aan de cultuurhistorische aspecten van deze plek, en tegelijkertijd de natuurwaarde te behouden of verder te ontwikkelen.”

Snelweg van vroeger

De Tempel –met bijbehorende woning– ligt onder de rook van Rotterdam-Overschie. Voor het huis loopt een N-weg, achter de buitenplaats zoeft het verkeer over de A13 en erboven vliegen laag de vliegtuigen, onderweg naar Rotterdam The Hague Airport.

Voor Kees is het geluid van het verkeer achtergrondruis geworden. „Ik hoor het bijna niet meer. Mij valt het geluid van een groene specht op, of een andere vogel. En vanaf de buitenplaats zie je de weg bijna nergens.”

De buitenplaats ligt aan nóg een weg: de vaarweg Delftse Schie. Kees: „De snelweg van vroeger. Hier arriveerden de bewoners van de buitenplaats voor de zomerperiode.”

Ze kwamen niet voor niets deze kant op: „Op een landgoed woonden mensen jaarrond, een buitenplaats was een luxe zomerverblijf. De stad was in de zomermaanden een vieze plek en veel bewoners ontvluchtten die.”

Lees het hele artikel in Terdege (nr. 16, 23 april 2024). In dit artikel komt ook tuinbaas Johan van Galen Last aan het woord.

beeld: Tineke van der Eems