Kiezen voor het leven ondanks „bus van links”

### _Hoe verliepen de eerste weken van je tweede zwangerschap?_ Tot de dertienwekenecho was er niets aan de hand. Ik voelde me goed en we waren vol blijdschap. Tijdens het onderzoek hoorde ik de echoscopist opeens zeggen: „Ik zie een verdikte nekplooi.” Ik vroeg: „Wat houdt dat in?” Heel rustig antwoordde ze dat het kon wijzen op het syndroom van Down of op een hartafwijking. Die boodschap kwam niet echt binnen. Pas toen ik thuiskwam en Bart vroeg hoe het was, barstte ik in tranen uit. „Er is iets niet goed”, antwoordde ik. Ook hij reageerde met verdriet en ongeloof. We voelden ons aangeslagen, gebroken. :::embed_link 1::: Het was de start van een emotionele achtbaan. Allerlei vervolgonderzoeken werden ingepland. De volgende dag al moesten we naar een ziekenhuis in Nijmegen. Onderweg zeiden we nog tegen elkaar: „Gebeurt dit echt? Ons kindje kan niet iets hebben.” Een uitgebreid onderzoek bevestigde de diagnose. Maar de boodschap was nóg heftiger: artsen zagen ook een hartafwijking. Er zaten geen twee slagaders om het hart, maar drie. Ze zeiden ze dat ze zoiets nog nooit hadden gezien en niet wisten wat het effect zou zijn.” ### _Hoe reageerde jullie omgeving op deze heftige berichten?_ We hebben al snel mensen die dicht bij ons staan een bericht gestuurd waarin we uitlegden wat er aan de hand was: familie, vrienden, onze voorgangers. Ze waren vol begrip en gaven aan dat ze voor ons zouden bidden. Ook wijzelf hebben onze zorgen bij God gelegd. Al in het restaurant van het ziekenhuis. :::inline_image 1::: ### _Ervaarden jullie de aanwezigheid van God?_ Ja. Hij liet me ervaren dat Hij een anker is. Mijn gevoel ging op en neer, maar Zijn aanwezigheid was er constant. Ik voelde dat ik Hem kon vertrouwen, zoals je een kapitein in een storm vertrouwt. In die tijd kreeg ik de overtuiging dat ik Jayden een tweede naam moest geven: Josiah. Ik kende die naam helemaal niet, maar toen ik hem opzocht, las ik dat die ”God ondersteunt, Hij geneest” betekent. Op zulke manieren hebben we steeds weer ervaren dat Hij erbij was. ### _Welke adviezen kregen jullie van de artsen?_ Ze zeiden iets als: „Moeder Natuur maakt soms fouten. Jullie kunnen er natuurlijk voor kiezen om de zwangerschap te beëindigen...” Daarop reageerden we stellig: „Dat is geen optie; dat gaan we niet doen.” Vanaf dat moment hebben ze ons echt in die waarde gelaten. Bart en ik hadden er van tevoren nooit over gesproken, het was gewoon iets wat al in ons hart zat: hoe een kindje ook geboren wordt, het is welkom zoals het komt. Dat heeft te maken met ons geloof. God heeft onvoorwaardelijk lief. Hoe je ook bent, wat je ook hebt of niet hebt, je mag er zijn.” ### _Wat vonden familie en vrienden van jullie besluit om het kindje te houden?_ Iedereen reageerde liefdevol. Ze keken heel erg naar wat wij nodig hadden als gezin en boden ondersteuning in allerlei vormen: in gesprekken, in koken, in schoonmaken. Mijn schoonouders pasten af en toe op Esmee, zodat wij even op adem konden komen. :::author_streamer 1::: ### _Kun je je voorstellen dat sommige vrouwen wél voor een abortus kiezen?_ Ik vind dat een moeilijke vraag. Ik zou henzelf nooit veroordelen, absoluut niet. Omdat ik hun situatie niet ken. Mensen weten soms niet beter of voelen zich onder druk gezet. Of er speelt angst mee en als abortus dan de enige uitweg lijkt… En als je steun van je omgeving mist, tja, dan snap ik het wel. Maar ik blijf zo’n keus wel heel pijnlijk vinden. Je brengt een leven dat nog niet kan spreken en dat zoveel potentie in zich draagt, abrupt tot een einde.” ### _Halverwege de zwangerschap kreeg je weer een echo. Wat was daarop te zien?_ De echoscopist bleef maar kijken en zoeken. Na een hele poos zei ze: „Die derde slagader, die is weg. Echt verdwenen. En het afwijkende gezichtsprofiel lijkt nu ook normaal. Het enige rare was dat Jaydens maag leeg bleef. Dus de hartafwijking was verdwenen, het vermoeden van Down was weg, er bleef alleen een probleempje met de slokdarm over. Maar dat was vast te opereren, dachten de artsen. :::inline_image 2::: ### _Zagen jullie die bijgestelde diagnose als een gebedsverhoring?_ Ja, absoluut. Zeker ook omdat de arts zei dat dit normaal niet kon gebeuren en dat hij het niet kon verklaren. En wij geloofden: God kan genezen. En dat geloven we nu nog steeds, al heeft Hij dat anders gedaan dan we op dat moment dachten. ### _En toen volgde de bevalling…_ Midden in de nacht raceten we naar het ziekenhuis in Nijmegen voor een spoedkeizersnede. Zestien uur later werd Jayden geboren. Uit het onderzoek bleek er niks met zijn slokdarm aan de hand. „Maar we vermoeden wel dat hij het Downsyndroom heeft”, besloot de arts. Tja, toen zakte onze wereld opnieuw in elkaar. Na dagen van onderzoeken volgde de definitieve uitslag: Jayden had inderdaad Down. Verslagen, zo voelden we ons. Bart noemt het weleens „een bus van links.” We probeerden er beheerst mee om te gaan, maar er waren veel tranen. Pas na 23 dagen mocht Jayden naar huis. We hebben de vlag uitgestoken, ballonnen en slingers opgehangen en hem met Esmee thuisgehaald. Dat was een heel mooi moment. ### _Hoe heb je de maanden na de bevalling ervaren?_ Het was de meest diepe, donkere periode van mijn leven. Vooral omdat we mentaal heel veel moesten verwerken. Het voelde als een soort rouwproces, waarbij je niet weet wat er allemaal op je afkomt. We hadden te maken met allerlei mensen en instanties en daarbij was het gedrag van Jayden heel frustrerend. Eten, drinken, soepel bewegen – niks lukte. Een goede vriendin van me was bang dat ik richting depressie ging. Pas vele maanden later in de kerk kwam de omkeer. Iemand die mij en mijn situatie niet kende, zei zomaar ineens tegen me: „Ik wil dat je ervoor kiest om met hoop naar de toekomst te kijken.” Ik hoorde daar de stem van God in. Op dat moment leek het een onmogelijke opdracht, omdat ik midden in het duister zat. Ik was boos op God, teleurgesteld in Hem. Toch ging het daarna beter. Nu zie ik pas goed hoe trouw Hij is geweest. Hij heeft ons nooit verlaten. Het was echt een vreselijke tijd, maar tegelijk de beste periode van ons leven, omdat we God beter hebben leren kennen. :::inline_image 3::: ### _In hoeverre verliep de ontwikkeling van Jayden anders dan die van Esmee?_ Het ging allemaal veel trager en hij had veel meer hulp nodig dan Esmee. Wilde hij zijn hoofdje omhoog tillen of zich omdraaien, dan waren daar oefeningen voor nodig. Moesten we hem aankleden, dan waren er handelingen nodig om dat te stimuleren. Zelfs voeden was ingewikkeld. ### _Was er begrip van de omgeving?_ Niet altijd. Ik herinner me dat een arts zei: „Hij wordt natuurlijk nooit olympisch kampioen.” Anderen zeiden: „Hij kan later mooi op een zorgboerderij terecht.” Het was vast goed bedoeld, maar het raakte me wel. Ik dacht: wat spreek je nu eigenlijk uit over mijn zoon?! Onderschat niet wat God door een mens met een beperking heen kan doen! Wij willen onze kop niet in het zand steken, maar we willen ook niet in de hokjes denken die de maatschappij al heeft ingetekend. We geloven in een God Die heel veel door Jayden heen kan doen. ### _Hoe is het nu met Jayden?_ Hij kan zo’n 25 woordjes zeggen en met gebaren nog veel meer communiceren. Sinds hij 2,5 jaar is, kan hij ook aardig lopen Hij heeft nog veel hulp, maar over het algemeen is een dag met Jayden een dag met vreugde. We genieten intens van hem. Het is een heel levendig en heel sociaal jongetje met heel veel wilskracht. Ik denk dat die hem ver gaat brengen. :::inline_image 4::: ### _Je wilde graag meewerken aan de Week van het Leven. Waarom?_ Ik vind het belangrijk om een boodschap van hoop te laten horen. Welke dingen er ook spelen, voor welke uitdagingen je ook staat, ze hoeven niet het einde te zijn als je er samen met God door gaat. Ik wil ook laten zien dat het leven niet iets vanzelfsprekends is. Het is een wonder. Elke keer weer denk ik: hoe kun je de groei van een kindje nou níét als een wonder zien? Als je bedenkt wat er allemaal in z’n lijfje moet kloppen. Het is niet zomaar iets wat zich ontvouwt en wat je zomaar kunt stoppen. Hoe meer we deze kant benadrukken, hoe meer mensen voor een andere uitweg dan abortus kiezen. Hoop ik. :::author_streamer 2::: ### _Wat wil je vrouwen meegeven die voor de keuze ”geboorte of abortus” staan?_ Kiezen voor het leven is één ding, maar er komt een periode achteraan die niet makkelijk is en veel uitdagingen met zich meebrengt: op relationeel, financieel, mentaal en familiair vlak. Die komen bij de achtbaan waar je al in zit. God is écht de Enige Die hierin kan ondersteunen. Wat Hij voor ons heeft gedaan kan Hij ook voor hen doen. ### _Heb je ook advies voor christenen?_ Waak ervoor om mensen te veroordelen. Verlies je niet in discussies. Blijf de verbinding met de ander zoeken. De Heere Jezus bleef dat ook in al zijn gesprekken doen. Spreek en handel vanuit de liefde van God voor jou. :::kader 1::: :::inline_image 6::: _Scan de QR-code voor een video waarin Sharelle meer over haar leven vertelt. Kijk op [rd.nl/weekvanhetleven](https://www.rd.nl/weekvanhetleven ) voor andere artikelen rond de Week van het Leven._

Kiezen voor het leven ondanks „bus van links”

Ontvang onze nieuwsbrief

Impressie van Terdege
op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Kiezen voor het leven ondanks „bus van links”

Ontvang onze nieuwsbrief

Impressie van Terdege op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Impressie van Terdege
op Instagram