De keuze is meer dan reuze. En moet -soms al heel- jong worden gemaakt. Dit jaar is de zoektocht, doordat er geen open dagen zijn vanwege corona, voor veel jongeren nóg lastiger dan anders.
Loïs Gerritsen (17), Lelystad: „In de vijfde klas van de havo op de Pieter Zandt Scholengemeenschap twijfelde ik nog tussen twee opleidingen: de politieacademie en de sportopleiding CALO. Bij beide heb ik een meeloopdag gedaan, maar ik kwam er toch niet uit.
Omdat ook mijn studiehouding niet al te best was, besloot ik in overleg met mijn ouders voor een tussenjaar te kiezen aan de Evangelische Hogeschool. Daar ben ik in september mee begonnen.
Vanaf week 1 voelde ik me er thuis. Ik kwam er door het vak studiekeuze achter dat ik mezelf niet heel goed kende. Voor de politieacademie heb je bijvoorbeeld veel discipline nodig, terwijl ik best chaotisch ben. Geen handige keuze dus.
Inmiddels weet ik al wat beter wat ik wil worden. Ik heb vanaf mijn zevende tot mijn veertiende in Ethiopië gewoond en vond de taal daar erg interessant. Ik heb best een talenknobbel. Ook het onderwijs vind ik mooi. Daarom zit ik nu te kijken naar Bijbelvertaalwerk, bijvoorbeeld voor Wycliffe.
Voor de kerstvakantie moet ik beslissen. Dat geeft me een beetje stress. Het komt nu wel heel dichtbij. Tegelijkertijd krijgen we komend blok nog uitgebreid les over onze studiekeuze.
Waarom het voor mij zo lastig kiezen is? Omdat er zo veel keuze is. En omdat het moeilijk is om te begrijpen wat bij je past als je zestien bent. Daarom ben ik blij dat ik een tussenjaar doe.”
Janneke Gerritsen (41),
moeder van Loïs:
“Toen wij op de middelbare school zaten, vonden mijn man en ik het allebei heel gemakkelijk om een vervolgopleiding te kiezen. Ik wist al vanaf de kleuterschool dat ik juf wilde worden en mijn man wilde niets anders dan leraar worden. Dan is het best wel lastig om aan te voelen hoe je iemand kunt helpen die juist niet weet wat ze wil gaan doen.
Ik denk dat het verschil met 25 jaar geleden is dat er meer keuze is. Dat maakt dat je eigenlijk niet kunt kiezen. En vroeger was het ook wat gemakkelijker omdat de meeste meisjes voor zorg, onderwijs of de administratieve kant kozen. Die vanzelfsprekendheid is weg.
Wat we bij Loïs ook gezien hebben, is dat ze in eerste instantie per se niet het onderwijs in wilde omdat haar beide ouders dat al deden. Daar komt ze nu een beetje op terug. Wij hebben haar daar altijd vrij in gelaten, al zagen we dat die antihouding haar belemmerde in het maken van een keuze.
We hebben geprobeerd haar te helpen door veel gesprekjes met haar te voeren en bijvoorbeeld contact te leggen met mensen uit het werkveld. Maar het was ook een beetje trekken aan een dood paard. Loïs was er toen nog niet aan toe en verzette zich ertegen of stelde het uit, omdat ze het belang er nog niet van inzag. Ze is een laatbloeier denk ik.
En misschien hebben we ook weleens te veel druk op haar gelegd. We zijn beide doeners. Dat houdt voor ons ook in dat je niet halverwege je opleiding gaat switchen, maar dat je een bewuste keuze maakt en daarvoor gaat. Daarnaast heeft ze in haar tijd in Ethiopië met ons een stukje voorbereidingstraject in Nederland gemist. In Ethiopië is men totaal niet bezig met studiekeuze.
Ik denk dat het voor Loïs goed is om dit tussenjaar te doen en wat meer rust te krijgen voor het nemen van een beslissing.”
beeld: Renate Bleijnenberg-van Leeuwen
Lees verder
Lees het hele artikel in Terdege. Nog geen abonnee?
