Legerpredikant J. Kommerie wil letten op Gods leiding

Van Andelst-Zetten, zijn eerste gemeente, vertrok ds. J. Kommerie naar een totaal ander werkveld. Een basis van de Koninklijke Luchtmacht. Ook daar weet hij zich voluit predikant. Het grootste verschil zit in het publiek. „Vanzelfsprekendheden zijn er niet meer.”

De Vliegbasis Woensdrecht van de Koninklijke Luchtmacht lijkt uitgestorven, maar de bewaking aan de poort is strak. Bezoekers moeten dagen van tevoren hun persoonsgegevens doorgeven, waarna hun antecedenten worden nagetrokken. Zelfs dan word je nog niet zomaar toegelaten.

Achter de slagboom staat ds. Jelle Kommerie (38) te wachten, gehuld in militaire kledij, de voeten in soldatenkistjes. In zijn felrode autootje gaat hij bezoek voor over het uitgestrekte terrein. De rit eindigt bij een simpele barak. Naast de deur is een blauwe plaat bevestigd met daarop in bescheiden witte letters: Geestelijke verzorging.

Hier huizen twee predikanten, een humanistisch geestelijk verzorger en een secretaresse, samen verantwoordelijk voor de geestelijke zorg voorr zo’n tweeduizend manschappen. De eerste deur aan de rechterzijde geeft toegang tot het vertrek van de hersteld hervormde ds. Kommerie. De inrichting kan bijna niet simpeler. Een bureau, stoelen en een salontafel van het genre kringloopwinkel, tegen de wanden boekenkasten met de bibliotheek van de legerpredikant.

Bedrijfseconomie

Twee jaren studeerde Kommerie bedrijfseconomie aan de Noordelijke Hogeschool Leeuwarden. Toen maakte hij de overstap naar het Hersteld Hervormd Seminarie, waar hij tot de eerste lichting studenten behoorde. Over zijn roeping tot het predikantschap spreekt hij het liefst summier. „Diepe indruk maakte op mij het sterven van een klasgenoot, een jongen uit liberaal christelijke hoek. Dat overlijden en de begrafenis confronteerden me met de vraag: hoe sta ik zelf tegenover God?”

In toenemende mate kreeg hij twijfels bij een loopbaan in de economische wereld. „Het bracht een crisis teweeg die ik voor Gods aangezicht hebt neergelegd. In deze tijd sprak God tot me door een bepaald Bijbelgedeelte, op een wijze die ik als een roeping tot het predikantschap ervoer. De bevestiging zag ik in wegen die werden gesloten of geopend. Met mijn propedeuse bedrijfseconomie kon ik tot mijn verbazing theologie aan een universiteit gaan studeren. Ondanks de grote kamernood vond ik woonruimte.”

Hoewel hij uit ervaring weet dat God met kracht tot het hart kan spreken door een bepaald Bijbelgedeelte, is de legerpredikant wat beducht voor het krijgen van teksten. „Je kunt ze ook naar jezelf toe praten. Arglistig is het hart. Het valt me bovendien op dat teksten nogal eens uit hun context worden gehaald en de conclusies vreemd zijn aan het verband waarin ze staan. Daar heb ik moeite mee.”

Vluchtmotief

De hersteld hervormde voorganger wil zijn roeping niet te veel isoleren van de plicht om gewetensvol te arbeiden in welk goddelijk beroep dan ook. „Wel moet een predikant zeker weten dat zijn taak hem door God is opgelegd. Je bent door Christus in dienst genomen met het doel mensen tot het heil te brengen. De wijze waarop dat gebeurt kan zeer verschillend zijn.”

Waar God tot deze arbeid roept, komt er wel altijd iets van een vluchtmotief, weet ds. Kommerie uit de kerkhistorie. En uit zijn eigen leven. „Je probeert er onderuit te komen, vanuit het besef: wie ben ik? Het is een enorme verantwoordelijkheid. Ik ben dankbaar dat ik in tijden van aanvechting kan teruggrijpen op het Bijbelwoord waarmee God me riep, al vind ik het denken over roeping in de gereformeerde gezindte te veel verinnerlijkt. In het formulier voor de bevestiging van predikanten ligt de nadruk op wat God doet. Hetzelfde zie je in de Dordtse Leerregels. God zendt goedertieren Zijn knechten waar en wanneer Hij wil. Daar gaat het om. Ook wij zijn mensen van na de Verlichting, die sterke nadruk leggen op het individu, het gevoel, dat wat ík beleef.”

Lees het hele interview met ds. Kommerie in Terdege (6 juni).

beeld: Cees van der Wal