De ene dag buigt ze zich als verloskundige over een zwangere vrouw, de andere dag is ze teamleider bij een bedrijf voor duurzame energie en zorgt ze dat haar klanten er warmpjes bij zitten. Twee uitersten, maar bij Marieke Verloop (27) uit Oud-Vossemeer komen ze samen. „Ik krijg van allebei de banen energie.”
Verloskundige wilde ze worden. Als kind al. En ze wist ook bij welke praktijk: die in de buurt, een middelgrote praktijk met aardige verloskundigen. Dat was de toekomst die ze voor ogen had en het carrièrepad dat ze vervolgens uitstippelde.
Wat Marieke niet had voorzien, was dat ze verknocht zou raken aan het bedrijf waar ze al sinds haar elfde een bijbaantje had: een leverancier van duurzame warmte in Voorburg. Ze kwam daar terecht toen haar vader er algemeen directeur werd en zijn dochters inschakelde voor allerlei kleine klusjes. Opruimen, facturen ordenen en in mappen stoppen.
Ook toen ze eenmaal klaar was met de middelbare school en verloskunde ging studeren, hield ze haar vaste bijbaan. Maar zodra ze haar diploma had, zou ze er stoppen, dacht ze.
Dat liep anders. Ze solliciteerde bij haar favoriete verloskundigenpraktijk, eindigde bij de laatste twee, maar werd toch niet aangenomen. Er waren andere vacatures waarop ze kon reageren, maar dat deed ze niet. „Het had niet meteen haast, omdat ik toch al bij het energiebedrijf werkte. Dus ik besloot rustig aan te doen met solliciteren.”
Zeven dagen werken
Er gaan maanden voorbij waarin Marieke fulltime bij het energiebedrijf werkt. Ze start bij de klantenservice, verhuist naar de backoffice, die verantwoordelijk is voor facturen, compensaties en betalingsregelingen, en wordt als changemanager ingezet voor de ontwikkeling van een IT-systeem waar de organisatie mee werkt..
En dan belt de verloskundigenpraktijk. Er gaat iemand met zwangerschapsverlof. Of zij tijdelijk haar plek wil vullen?
Marieke grijpt de kans met beide handen aan. Ze wordt fulltime verloskundige. En ze blijft fulltime op kantoor werken. „Jeugdige overmoed”, lacht ze. Want na twee jaar beseft ze dat het ook wel iets minder kan. „Ik had nauwelijks meer tijd voor een sociaal leven. Ik werkte zes, soms zelfs zeven dagen en ook vaak ’s nachts. Dat sloeg nergens op.”
Stilzitten
Nog steeds is ze druk, maar niet meer zo erg als voorheen. Ze werkt nu 24 uur op kantoor en drie tot vier dagen als verloskundige. Dat laatste niet meer als invaller, maar voor vast. „Stilzitten is niets voor mij”, zegt ze. „Dat heb ik van mijn vader, denk ik. Die kan dat ook niet.”
Lees het hele artikel in Terdege (nr. 22, 11 juli 2023).
beeld: Tineke van der Eems
Lees verder
Lees het hele artikel in Terdege. Nog geen abonnee?
Lees eerdere afleveringen
