Slachtoffers van hersenbloedingen, mensen met amputaties, militairen met diverse soorten klachten: in het Militair Revalidatie Centrum Aardenburg in Doorn komen ze allemaal voorbij. Burgers en militairen door elkaar. Een kijkje achter de schermen.
Hij zit in zijn rolstoel achter een tafel die zichtbaar sporen draagt van handarbeid. Verfvlekken, lijmvlekken, krassen. Theo heet hij. Hij is 71 en voor het laatst bij de activiteitentherapie in Doorn. Met een schalkse blik kijkt hij naar therapeute Daniëlle Watzeels-Sips. Ineens lijkt de spraakzame senior een beetje verlegen. „Dit is een therapeute tegen wie je af en toe eens kunt aanleunen”, zegt hij complimenteus. „Door haar kun je hier even de rompslomp van elke dag vergeten.”
Daniëlle lacht. Ze werkt al een hele tijd als activiteitentherapeut in het revalidatiecentrum. Samen met twee collega’s geeft ze revalidatie door middel van creatieve activiteiten. Schilderen, boetseren, hout branden, gips gieten, modelbouw: alles kan.
Vandaag staat ze er alleen voor; haar collega’s hebben vrij. Drukte verwacht ze niet. Maar zeker weten doet ze dat nooit. Want het kan zomaar zijn dat er spontaan een aantal mensen naar het activiteitentherapielokaal komt.
Theo stond wel aangekondigd. De montere grijsaard heeft ruim drie maanden geleden een hersenbloeding gekregen en kwam naar het revalidatiecentrum om te herstellen. „Kom je nog eens langs als je in de buurt bent?”, informeert Daniëlle. „Zodat je kunt zien hoe ik opgedroogd ben?”, vraagt hij met een kleine glimlach.
Hij is optimistisch. Dat is hij niet altijd geweest in de afgelopen maanden. Het viel hem zwaar, heel zwaar om ineens vrijwel niets meer te kunnen. Veel moest hij opnieuw aanleren: praten, eten, bewegen. Elke dag kreeg hij diverse therapieën aangeboden. Geregeld waren er gesprekken met een psycholoog, die hem hielp met zijn somberheid.
Nu hij naar huis mag, heeft hij vooral nog problemen met zijn linkerkant. Links ziet hij slechter en kan hij moeilijker zijn hand bewegen. In hoeverre dat nog bijtrekt, weet hij niet.
Hij is blij met wat hij heeft bereikt en is niet schuw met zijn lof voor het revalidatiecentrum. Daniëlle: „Je bent dan ook heel erg vooruit gegaan.” Hij: „Dat is waar. Toen ik hier binnenkwam, zat ik opgesloten in mijn lichaam. En nu ik hier wegga, ben ik weer zo goed als zelfstandig.”
De markante pensionado had eerst helemaal geen behoefte aan activiteitentherapie bij Daniëlle. Hij zag het nut niet zo in van „dat geknutsel en gefrutsel”, vertelt hij. Maar Daniëlle’s enthousiasme trok hem over de streep. „Nu ben ik blij dat ik het gedaan heb.”
Lees het hele artikel in Terdege (nr. 5, 22 november 2022).
beeld: Niek Stam
Lees verder
Lees het hele artikel in Terdege. Nog geen abonnee?
