Het gaat hem aan het hart, bakker Gerard Stam (43). Na 95 jaar moet het familiebedrijf Bakkerij Stam dicht. Omdat er niemand is die de leiding van het bedrijf nog kan dragen. „Ik probeer mij hier emotioneel voor af te sluiten, anders ga ik een potje janken.”
Zijn overgrootvader, „opa Nijs”, begon er in 1926 mee, toen hij de bakkerij overnam van de baas waarvoor hij werkte. Zijn opa, ouderling Stam uit Kinderdijk, was de tweede gepassioneerde bakker van het familiebedrijf. Na hem nam vader Wim de leiding van het bedrijf in handen en zette in op bezorgservice in de verre omgeving.
Gerard en zijn broer Gertjan waren eigenlijk nooit van plan bakker te worden. Gerard: „We hadden er totaal geen affiniteit mee. We hielpen wel mee op zaterdagen en in de vakanties, maar hebben altijd één ding gezegd: we willen geen bakker worden. De werkdruk voor een bakker is groot. En je hebt bijna geen privéleven. Een eigen bakkerij is vaak compleet verweven met het gezin.”
Gerard werd liever vrachtwagenchauffeur en Gertjan speelde met het idee om het onderwijs in te gaan. Hun plannen veranderden echter toen Gerard na drie hernia’s in twee jaar zijn werk als chauffeur aan de wilgen moest hangen. „Toen ben ik in de bakkerij aan de slag gegaan en de opleiding brood en banket gaan volgen. Vanaf de dag dat ik in de bakkerij werkzaam werd, heeft mijn vader de touwtjes wat laten vieren, zodat hij meer tijd had voor klantencontact en bezorging. Dat is zijn lust en zijn leven.”
Waarom hij, ondanks zijn eerdere tegenwerpingen, toch bakker werd? „Je moet verder. Er was inkomen nodig. En dit was iets waar ik gelijk in kon stappen. Ik bleek het uiteindelijk ook heel leuk te vinden. Ik lijk op mijn opa Stam, een echte zakenman, die genoot van het maken van producten en het optimaliseren van het werk. Dat heb ik ook.”
Zijn broer Gertjan sluit zich ook aan bij de bakkerij, voornamelijk om zijn moeder te kunnen ontlasten bij al het werk dat op haar bordje ligt. „In die periode deed mijn moeder nog altijd de administratie in de woonkamer. Ze ontving vertegenwoordigers en nam bestellingen op. Zij is echt een megaduizendpoot. Haar werk heeft Gertjan toen deels overgenomen. Daarnaast helpt hij bij de bezorging.”
De vrouwen en oudste kinderen en oudste kinderen van de beide broers helpen ook mee in de winkels en de bakkerij. „En later is ook mijn broer Wim er nog bij gekomen. Die is er in 2016 weer uitgestapt.”
Ziekte
Dat er nu, na zo veel jaar, een einde komt aan de intensieve samenwerking van de familie Stam, is bijzonder jammer. Maar het kan niet anders.
Gerard: „We stoppen vanwege gezondheidsredenen. Bij mij is elf jaar geleden diabetes geconstateerd. Vanaf het begin is mij gezegd dat deze ziekte onmogelijk te combineren is met mijn functie als dagelijkse leiding van de bakkerij. Daar lach je dan om. Maar het is een vreselijk onregelmatig leven met veel werkdruk. Daardoor kreeg mijn groeiende gezin niet altijd de nodige aandacht, maar ook de suikerspiegel kregen we zo niet onder controle.”
Een jaar of vijf geleden besloot hij dat het roer om moest. „We hebben gezocht naar ambitieuze jongens die de zaak zouden willen overnemen, maar dat is niks geworden.”
De noodzaak om te stoppen bleef er echter. „Drie jaar geleden kreeg Gertjan een hersentumor. Hij is geopereerd en het gaat tot op de dag van vandaag goed. Maar de bron van de tumor zit diep in de hersenen, die is niet weg te halen. Het ziekenhuis heeft gezegd: de tumor zal ooit terugkeren, maar wanneer weten we niet. Combineer dat met de pensioengerechtigde leeftijd van onze ouders en mijn diabetes. Dan is er geen andere optie, want Gertjan kan in zijn situatie ook niet alleen de kar trekken.”
Lees het hele artikel in Terdege (nr. 8, 5 januari 2022).
beeld: Niek Stam
Lees verder
Lees het hele artikel in Terdege. Nog geen abonnee?
