’’Met dank aan de zon hebben we een was kunnen doen’’, app ik mijn moeder. Een week eerder hebben we bij haar een was gedraaid. Al weken is de zon nauwelijks te zien, de dagen zijn kort, de zonnepanelen leveren te weinig elektriciteit. ’’Houden jullie het wel warm?’’ vraagt ze bezorgd. Het wordt tijd dat ze Brutus ontmoet, onze kachel. Ja, zo heet hij écht!’’
Eind november zijn we verhuisd naar Nieuwegein. Hier wonen we met toestemming van de gemeente de komende twee jaar. Het verplaatsen van het huisje was weer een hectische onderneming. Ik had zelfs de energie niet om een blog te schrijven voor Terdege. Maar de plek waar we nu wonen maakt alles goed.
Ons huis staat in een weiland, naast een oude boomgaard omringd door hoge bomen. Daarachter ligt het kanaal met aan de overkant een oud gedeelte van Nieuwegein. Het is hier mooi, zelfs nu de bomen kaal zijn. Begin 2018 arriveren nog negen huisjes. Samen met de nieuwe buren gaan we het terrein nog mooier en fijner maken. We organiseren evenementen voor de buurt en leggen een moestuin aan.
De gemeente ziet het als pilot: hoe draagt een Tiny Village positief bij aan de ontwikkeling van een gebied? We gaan gemeente Nieuwegein natuurlijk niet teleurstellen.
Nu zit ik in de schommelstoel op onze veranda, naast kachel Brutus. Ik kijk uit over het veld en terug op het jaar. Het kwam ons niet aanwaaien, soms was het ronduit stressvol. Maar we hebben altijd het geloof en vertrouwen behouden. Ongelooflijk veel hulp kregen we van familie, vrienden, bekenden en onbekenden. Hier wonen we dan eindelijk, in een eenvoudig, zelfvoorzienend, zelfgebouwd huisje. Met veel groen om ons heen. Legaal. Dit alles maakt mij dankbaar.
