Er zijn nog altijd mensen voor wie niet duidelijk is wanneer er 112 gebeld moet worden. Voor sommigen kan dit zo’n drempel zijn, dat het dan voor henzelf of voor een ander slachtoffer bijna te laat is. Aan de andere kant zie je ook mensen die deze drie cijfers wel erg makkelijk intoetsen. Er is dan geen besef dat een ambulance-eenheid hierdoor niet inzetbaar is voor andere meldingen.
Uiteraard wordt er door de meldkamer veel gefilterd, maar daarmee kan niet alles voorkomen worden. Zo hebben we eens ruim een uur gezocht naar een gevallen fietser op een mountainbikeparcours. Toen we eindelijk bij het slachtoffer aangekomen waren, bleek de verwonding niet veel meer dan een schaafplek op de knie. Achteraf bleek op hetzelfde moment in een dorp verderop iemand met een hartinfarct te zijn. Het duurde voor deze patiënt geruime tijd voor er een ambulance kwam, omdat wij met een andere ‘hulpverlening’ bezig waren.
Deze nacht rijden we op een melding van iemand die op straat onwel is geworden. Onwel is een ruim begrip en daarom rijden we flink door. De meldkamer heeft door de drukte geen verdere informatie beschikbaar. Wanneer we bij het opgegeven adres in Spijkenisse aankomen, zie ik een oudere vrouw en een jongeman buiten staan roken. De jongeman gooit snel zijn sigaret weg. Omdat ik niets bijzonders aan hen zie, vraag ik wie er gebeld heeft.
De vrouw blijkt gebeld te hebben voor de jongeman. „Hij is echt niet lekker hoor”, zegt ze, „maar gelukkig woont hij vlak bij het IJsselland Ziekenhuis.” Omdat voor ons niet duidelijk is wat de problemen zijn, stellen wij voor om de jongeman in de ambulance na te kijken. Terwijl ik hem aansluit aan de monitor en zijn gegevens invoer, vraagt mijn collega wat er aan de hand is. Ook zijn we benieuwd wat hij op dit tijdstip nog op straat doet. Het blijkt dat hij bij zijn vriendin in Hellevoetsluis GHB heeft gebruikt (gamma hydro butaan is een drug met een sterker effect dan alcohol). Snel daarna kreeg het stel ruzie. „Dus ben ik naar Spijkenisse gelopen om daar met de laatste metro richting huis te gaan. Helaas heb ik die gemist en bij een willekeurig adres aangebeld voor hulp. Gelukkig deed een mevrouw open. Ik heb haar verteld dat ik in Capelle vlak bij het IJsselland Ziekenhuis woon. Zij heeft mij een sigaret gegeven en toen 112 gebeld. Zij heeft denk ik verteld dat het niet goed ging met mij, vandaar dat jullie hier zijn”, zo besluit de jongeman zijn verhaal.
Nadat wij hebben uitgelegd dat er op onze wagen ”ambulance” en geen ”taxi” staat, stapt de jongen enigszins teleurgesteld naar buiten. Dit wordt een duurdere rit dan hij dacht. En de ‘hulpvaardige’ vrouw? Die is inmiddels nergens meer bekennen.
beeld: Sjaak Verboom
Abonneer je op Terdege magazine
Nu slechts 9,95 p/mnd
