Teunie Luijk (54) uit Bleskensgraaf, moeder van tien kinderen en ondernemer, staat al sinds haar tienertijd voor dag en dauw op. Een gewoonte waar ze geen afscheid van wil nemen.
„Toen ik op het vwo zat, kreeg ik vaak een hele prak huiswerk mee. Ik was niet zo’n sterk kind en snel moe, maar ik had een flinke portie doorzettingsvermogen en een grote wil om mijn werk voor elkaar te krijgen. In die tijd begon ik om vier uur ’s morgens op te staan, of ik nu veel te doen had of niet. Van vier tot zeven uur deed ik dan mijn huiswerk en ontbeet ik, daarna vertrok ik naar school. ’s Avonds ging ik wel op tijd naar bed, om het vol te kunnen houden.
Sindsdien ben ik vroeg op blijven staan. Nu staat de wekker al heel lang op vijf uur.
Er is weleens een tijd geweest dat mijn ritme niet zo handig was, bijvoorbeeld toen we kleine kinderen hadden en we met gebroken nachten zaten. Dan moest ik overdag weleens bijtanken. Ik zette dan de kookwekker op twintig minuten, ging op bed liggen, sliep gelijk in en werd weer helemaal fit wakker. Ik ben tijdens zo’n kort slaapje zo ver weg dat ik denk dat het ochtend is als ik wakker word. Heel gek.
Nu de kinderen groter zijn, heb ik geen gebroken nachten meer. Wel zijn de nachten in de loop van de jaren steeds korter geworden, doordat de kinderen ook later op zijn. Daar heb ik geen last van; ik kan goed tegen weinig slaap, als de slaap maar heel diep is. Meestal ga ik nu rond halftwaalf naar bed. Aan die vijf uur en nog wat heb ik genoeg.
Als ik ’s morgens opsta, ben ik bijna altijd de enige thuis die al wakker is. Een heel enkele keer komt mijn man ook om die tijd uit bed om te gaan wandelen.
Ik vind die rust ’s morgens heerlijk. We hebben tien kinderen, van wie er nu nog drie thuiswonen. Zeker in de tijd dat ons huis vol zat met jongvolwassenen, pubers en kleine kinderen, heb je als moeder nooit tijd voor jezelf. Dat is ook de reden dat ik ben doorgegaan met het vroeg opstaan. In die uurtjes voordat iedereen uit bed komt is het even geen „mama, mama”, maar ben je alleen. Ik vind het belangrijk dat ik elke dag een tijdje alleen kan zijn. Bovendien had ik die tijd nodig, anders kreeg ik niet voor elkaar wat ik gedaan wilde hebben.
Nu hebben we geen kleine kinderen meer, maar ik vind het vroeg opstaan nog steeds fijn. Je ziet de dag geboren worden. Dat klinkt poëtisch, maar zo is het wel. Het zijn gouden momentjes van rust en bezinning. Ik lees dan wat of beluister een preek. Of ik sta achter de strijkplank. Dat is een heerlijk klusje voor de morgen. Mijn handen gaan vanzelf en mijn gedachten volgen.
Ook op zaterdag sta ik om vijf uur op. Alleen op zondag niet, dan wordt het een uur of zeven, al lig ik dan al vanaf vijf uur licht te dommelen.
Echt uitslapen tot een uur of tien bijvoorbeeld, zoals sommige mensen doen, heb ik nooit gedaan. Dan krijg ik rugpijn en wil ik nog maar één ding: eruit.
Ik hoor vaak van anderen de opmerking: Ik wou dat ik zo vroeg kon opstaan. Dat begrijp ik wel, maar het is niet iets waarvoor ik moeite hoef te doen. Ik heb het gewoon zachtjesaan zo opgerekt.
Onze kinderen hebben dat vroege opstaan altijd heel normaal gevonden. Pas toen ze ouder werden, kwamen ze erachter dat niet iedereen om vijf uur ’s morgens achter een strijkplank staat.
Nu ik ouder word, ga ik merken dat ik ’s avonds wat eerder moe ben. Maar nog steeds vind ik dit ritme prima vol te houden. Ik doe dit al jaren en jaren, dat scheelt. Ik lig misschien alleen wat vaker dan eerst voor twaalf uur op bed. Alleen als ik een heel drukke dag heb gehad, ga ik ’s avonds na het eten nog weleens liggen. Bijvoorbeeld als ik voor onze webshop met zware producten als meel en bloem heb gesjouwd.”
Lees het hele artikel over vroege vogels in Terdege (nr. 17, 10 mei 2022). In dit artikel ook portretten van Niklas Bouwman (30) uit Barneveld, Pim Slingerland (56) uit Moerkapelle en prof. dr. Herman Selderhuis (60) uit Hasselt.
Lees verder
Lees het hele artikel in Terdege. Nog geen abonnee?
